vrijdag 24 januari 2014
woensdag 29 mei 2013
Zuidelijke kus
woensdag 7 maart 2012
Zuidelijke kus
De plannen om tijdens deze persoonlijke reis naar het Westelijke Zuiden van Europa, en terug, een aantal prachtige gedichten te schrijven zijn tot nu toe nutteloos gebleven.
Ondanks alle voornemens heeft Alfons Antana nog steeds geen geschikte woorden gevonden voor een gedicht, terwijl eigenlijk heel veel tijdens deze vakantie de aanleiding voor een gedicht had kunnen zijn:
Een weg vliegende roofvogel met grote vleugelslagen, een rode eekhoorn die snel een boom in sprint, de heldere blauwe hemellucht, de kleine witte dorpjes tegen de bergen, de prachtige boompartijen, riviertjes, bloementuinen, het zwijgen van twee vrienden.
Het is allemaal de moeite waard om er iets over op te schrijven, in een notitieblok, maar daarmee zijn het nog geen gedichten, het zijn slechts woorden op zoek naar geluk.
Notities van een bijzondere vakantie die de relatie tussen blonde Thomas en donkere Alfons Antana weer in het goede spoor moet krijgen.
Donkere Alfons en Thomas kopen een authentieke honing en enkele regionale ansichtkaarten. Het duurt even voordat het lukt deze te bemachtigen, vanwege de mensen die allemaal verrukt lijken te zijn over dit stukje commerciële beschaving te midden van een indrukwekkende omgeving van ruige rotspartijen nabij de onstuimige zee.
De Zuidelijke kusten zijn hier echt stijl, het smalle strand is slechts met trappen te bereiken.
Er wordt een ansichtkaart gekocht voor de ouders van ongelovige Thomas. Alleen voor het idee, zo ver weg te zijn, zo ontzettend ver weg te zijn, helemaal in het Zuiden, alsof je Afrika kunt ruiken.
Alfons Antana haalt eens diep adem en kijkt uit over de woeste zee. Zijn lieve vriend ongelovige Thomas staat naast hem en geeft hem een innige kus.
Zuidelijke kus
De plannen om tijdens deze persoonlijke reis naar het Westelijke Zuiden van Europa, en terug, een aantal prachtige gedichten te schrijven zijn tot nu toe nutteloos gebleven.
Ondanks alle voornemens heeft Alfons Antana nog steeds geen geschikte woorden gevonden voor een gedicht, terwijl eigenlijk heel veel tijdens deze vakantie de aanleiding voor een gedicht had kunnen zijn:
Een weg vliegende roofvogel met grote vleugelslagen, een rode eekhoorn die snel een boom in sprint, de heldere blauwe hemellucht, de kleine witte dorpjes tegen de bergen, de prachtige boompartijen, riviertjes, bloementuinen, het zwijgen van twee vrienden.
Het is allemaal de moeite waard om er iets over op te schrijven, in een notitieblok, maar daarmee zijn het nog geen gedichten, het zijn slechts woorden op zoek naar geluk.
Notities van een bijzondere vakantie die de relatie tussen blonde Thomas en donkere Alfons Antana weer in het goede spoor moet krijgen.
Donkere Alfons en Thomas kopen een authentieke honing en enkele regionale ansichtkaarten. Het duurt even voordat het lukt deze te bemachtigen, vanwege de mensen die allemaal verrukt lijken te zijn over dit stukje commerciële beschaving te midden van een indrukwekkende omgeving van ruige rotspartijen nabij de onstuimige zee.
De Zuidelijke kusten zijn hier echt stijl, het smalle strand is slechts met trappen te bereiken.
Er wordt een ansichtkaart gekocht voor de ouders van ongelovige Thomas. Alleen voor het idee, zo ver weg te zijn, zo ontzettend ver weg te zijn, helemaal in het Zuiden, alsof je Afrika kunt ruiken.
Alfons Antana haalt eens diep adem en kijkt uit over de woeste zee. Zijn lieve vriend ongelovige Thomas staat naast hem en geeft hem een innige kus.
zondag 17 februari 2013
Speurtocht
donderdag 10 september 2009
Speurtocht
Ik weet niet of er iemand is die zich 1973 nog kan herinneren, en dan bedoel ik het najaar, die natte herfstdagen, toen de middelbare school weer was begonnen met herhalingen en cijfermatige verplichtingen in de saaie schoolbanken. Ik moet ook lang nadenken, dat geef ik toe, en ik geef niet graag iets toe, maar denken doe ik zeker wel, het is al lang geleden en de herinnering is nog steeds pijnlijk, voelbaar in mijn geweten, die zwarte dag uit mijn jeugd ben ik nooit vergeten.Het begin van de dag van een waarheid, toen alles mis ging wat er mis kon gaan,we ons op een gegeven moment zelfs afvroegen of we beter helemaal niet geboren waren. Ik bedoel: We hadden een afspraak om elkaar niet uit het oog te verliezen!.Arne, Richard, Jeroen, Jaap, Bertram, Coos, Donald, Ewald, Florian, Gebren, Thomas en ik, Hubert Stuipje, we waren met zijn twaalven, allemaal dertien, veertien of vijftien jaar oud, en al enkele jaren bevriend, doordat we telkens in dezelfde klas bij elkaar op school zaten.Die gedenkwaardige herfstdag was alles anders, we zaten niet samen in schoolbanken van de saaie klas, maar zwierven door het Amsterdamse bos, waar enkele van die bijzondere eikels van onderwijzers een speurtocht hadden uitgezet, voor ons, mazzelprikkies in de pubertijd. De buitenlucht deed ons zichtbaar goed, we waren kinderen uit de stad, en het idee van de schoolleiding was, middels een speurtocht meer bekendheid geven aan de natuur in het Amsterdamse bos. Omdat de gymles normaal gesproken ook op die dag was, begon de dag met een trimparcours, wat voor de meeste van ons nogal aan de softe kant was, omdat we in een behoorlijke conditie waren. Toen we goed en wel waren bijgekomen van de sportieve inspanningen, mochten we, na het eten van drie broodjes gedroogde worst, aan de speurtocht beginnen. De klas werd in groepjes van zes verdeeld. Ik, Hubert, kwam in het groepje met Florian, mijn allerbeste vriend, Jaap en Gebren, Thomas en Ewald. Vooral die laatste was van belang, omdat hij bekend stond als de slimste jongen van de klas.We hadden er zin in, en waren er vast van overtuigd dat ons groepje de speurtocht winnend af zou gaan sluiten. We lieten de eerste opdracht aan Ewald lezen, maar we zagen aan zijn gezicht dat het toch moeilijker was dan we hadden gedacht. De eerste opdracht van de speurtocht. Ewald begon hardop te lezen. " Zoek de oudste boom in het bos en loop van daaruit tweehonderd meter over het wandelpad naar het Oosten" Florian, Gebren, en ik, Hubert keken gespannen toe en luisterden aandachtig naar wat Ewald had te zeggen. We waren ongeduldig, wilden zo snel mogelijk de eerste punten halen, omdat we slecht tegen ons verlies konden. Ik liet door middel van mijn gezichtsuitdrukking aan Ewald weten dat hij best wel iets sneller kon lezen en dat deed hij."Ga van daaruit over het graspad richting moeras, maar blijf op het pad, het moeras kan gevaarlijk zijn". Gebren begon te grinniken toen de blonde Ewald dit zei. Hij was met zijn rode haar en sproeten de brutaalste van het stel, en had er schijnbaar lol in dat het moeras gevaarlijk kon zijn. Ik maakte mij een beetje bezorgd over dat hij geen kattenkwaad zou gaan uithalen. Ik zag dat de lange Florian ook een beetje bezorgd keek. "Laten we eerst die oude boom gaan zoeken" riep Gebren enthousiast. We lieten ons meeslepen in zijn enthousiasme, liepen naar de fietsen, en gingen met goede moed op weg. Overal stonden er bomen in het bos, dat was te verwachten, maar het meeste was jonge aanplant, misschien ten hoogste tien jaar oud. Voor de oudere bomen moesten we naar het oude bomenbos, een gedeelte van het bos wat meer naar het Oosten lag. Het was een prachtige najaarsdag, we zagen onderweg kraaien, kauwen, spreeuwen, merels, eksters, mussen, muizen, duiven, konijnen en af en toe een eekhoorn. We werden een beetje uitgelaten door het fietsen in de natuur. Omdat wij het eerste groepje waren mochten wij met opdracht één beginnen, terwijl het tweede groepje met opdracht twee moest beginnen en dan als laatste opdracht één moest doen. Het duurde minstens een kwartier voordat we een bordje zagen met daarop Oude bomenbos drie kilometer die richting, naar het Oosten. We sloegen het fietspad in waarnaar het bordje verwees. Omdat het landschap licht glooiend was ging het fietsen plotseling sneller omdat we aan een afdaling waren begonnen. Dit was natuurlijk onmiddellijk de aanleiding voor een echte wedstrijd, waarbij Florian in het voordeel was, omdat hij de beste fiets had, de enige met een fiets met versnellingen. Met een paar snelle handbewegingen schakelde hij bij en daar ging hij, met veel meer snelheid, nam hij afstand. Het lukte niemand meer hem fietsend in te halen en ondanks mijn eigen inspanningen en die van Gebren, Jaap, Thomas en Ewald verdween Florian langzaam uit zicht. We hadden afgesproken elkaar niet uit het oog te verliezen, we dachten dat Florian de weg wel zou vinden, en dat we hem later terug zouden zien. We waren er niet op voorbereid dat de dag een dramatische wending zou krijgen. We begonnen ook harder te fietsen, ondanks dat er een fikse tegenwind kwam opzetten. We wilden op onze gewone fietsen niet voor Florian onderdoen."Sneller" riep Gebren, "Sneller" riep Jaap, maar Florian leek al kilometers verder, en alles wat we deden om hem weer in zicht te krijgen was tevergeefs. Hij was verdwenen. Opgeslokt door de horizon.We zouden hem die dag niet meer terugzien. We zouden hem heel lang niet meer terug zien. We konden de opdracht onmogelijk voltooien als hij er niet was. De leraren werden gewaarschuwd, de speurtocht werd afgeblazen. De politie werd ingeschakeld.De speurtocht in het Amsterdamse bos werd een speurtocht naar Florian. Maar het lukte niemand om hem die dag en de dagen erna om hem te vinden.Pas jaren later kregen wij een bericht dat hij nog in leven was, en er voor gekozen had, de rest van zijn leven in België door te brengen.
*
© september 2009, mobar
Jan
10-09-2009
20:40 uur
Ik kan het me niet voor de geest halen, was nog maar 11 jaar, leuke speurtocht zou het moeten worden, dacht eigenlijk dat Florian het moeras was ingereden maar dat was dus niet zo...
Leuk verhaal Henk
Speurtocht
Ik weet niet of er iemand is die zich 1973 nog kan herinneren, en dan bedoel ik het najaar, die natte herfstdagen, toen de middelbare school weer was begonnen met herhalingen en cijfermatige verplichtingen in de saaie schoolbanken. Ik moet ook lang nadenken, dat geef ik toe, en ik geef niet graag iets toe, maar denken doe ik zeker wel, het is al lang geleden en de herinnering is nog steeds pijnlijk, voelbaar in mijn geweten, die zwarte dag uit mijn jeugd ben ik nooit vergeten.Het begin van de dag van een waarheid, toen alles mis ging wat er mis kon gaan,we ons op een gegeven moment zelfs afvroegen of we beter helemaal niet geboren waren. Ik bedoel: We hadden een afspraak om elkaar niet uit het oog te verliezen!.Arne, Richard, Jeroen, Jaap, Bertram, Coos, Donald, Ewald, Florian, Gebren, Thomas en ik, Hubert Stuipje, we waren met zijn twaalven, allemaal dertien, veertien of vijftien jaar oud, en al enkele jaren bevriend, doordat we telkens in dezelfde klas bij elkaar op school zaten.Die gedenkwaardige herfstdag was alles anders, we zaten niet samen in schoolbanken van de saaie klas, maar zwierven door het Amsterdamse bos, waar enkele van die bijzondere eikels van onderwijzers een speurtocht hadden uitgezet, voor ons, mazzelprikkies in de pubertijd. De buitenlucht deed ons zichtbaar goed, we waren kinderen uit de stad, en het idee van de schoolleiding was, middels een speurtocht meer bekendheid geven aan de natuur in het Amsterdamse bos. Omdat de gymles normaal gesproken ook op die dag was, begon de dag met een trimparcours, wat voor de meeste van ons nogal aan de softe kant was, omdat we in een behoorlijke conditie waren. Toen we goed en wel waren bijgekomen van de sportieve inspanningen, mochten we, na het eten van drie broodjes gedroogde worst, aan de speurtocht beginnen. De klas werd in groepjes van zes verdeeld. Ik, Hubert, kwam in het groepje met Florian, mijn allerbeste vriend, Jaap en Gebren, Thomas en Ewald. Vooral die laatste was van belang, omdat hij bekend stond als de slimste jongen van de klas.We hadden er zin in, en waren er vast van overtuigd dat ons groepje de speurtocht winnend af zou gaan sluiten. We lieten de eerste opdracht aan Ewald lezen, maar we zagen aan zijn gezicht dat het toch moeilijker was dan we hadden gedacht. De eerste opdracht van de speurtocht. Ewald begon hardop te lezen. " Zoek de oudste boom in het bos en loop van daaruit tweehonderd meter over het wandelpad naar het Oosten" Florian, Gebren, en ik, Hubert keken gespannen toe en luisterden aandachtig naar wat Ewald had te zeggen. We waren ongeduldig, wilden zo snel mogelijk de eerste punten halen, omdat we slecht tegen ons verlies konden. Ik liet door middel van mijn gezichtsuitdrukking aan Ewald weten dat hij best wel iets sneller kon lezen en dat deed hij."Ga van daaruit over het graspad richting moeras, maar blijf op het pad, het moeras kan gevaarlijk zijn". Gebren begon te grinniken toen de blonde Ewald dit zei. Hij was met zijn rode haar en sproeten de brutaalste van het stel, en had er schijnbaar lol in dat het moeras gevaarlijk kon zijn. Ik maakte mij een beetje bezorgd over dat hij geen kattenkwaad zou gaan uithalen. Ik zag dat de lange Florian ook een beetje bezorgd keek. "Laten we eerst die oude boom gaan zoeken" riep Gebren enthousiast. We lieten ons meeslepen in zijn enthousiasme, liepen naar de fietsen, en gingen met goede moed op weg. Overal stonden er bomen in het bos, dat was te verwachten, maar het meeste was jonge aanplant, misschien ten hoogste tien jaar oud. Voor de oudere bomen moesten we naar het oude bomenbos, een gedeelte van het bos wat meer naar het Oosten lag. Het was een prachtige najaarsdag, we zagen onderweg kraaien, kauwen, spreeuwen, merels, eksters, mussen, muizen, duiven, konijnen en af en toe een eekhoorn. We werden een beetje uitgelaten door het fietsen in de natuur. Omdat wij het eerste groepje waren mochten wij met opdracht één beginnen, terwijl het tweede groepje met opdracht twee moest beginnen en dan als laatste opdracht één moest doen. Het duurde minstens een kwartier voordat we een bordje zagen met daarop Oude bomenbos drie kilometer die richting, naar het Oosten. We sloegen het fietspad in waarnaar het bordje verwees. Omdat het landschap licht glooiend was ging het fietsen plotseling sneller omdat we aan een afdaling waren begonnen. Dit was natuurlijk onmiddellijk de aanleiding voor een echte wedstrijd, waarbij Florian in het voordeel was, omdat hij de beste fiets had, de enige met een fiets met versnellingen. Met een paar snelle handbewegingen schakelde hij bij en daar ging hij, met veel meer snelheid, nam hij afstand. Het lukte niemand meer hem fietsend in te halen en ondanks mijn eigen inspanningen en die van Gebren, Jaap, Thomas en Ewald verdween Florian langzaam uit zicht. We hadden afgesproken elkaar niet uit het oog te verliezen, we dachten dat Florian de weg wel zou vinden, en dat we hem later terug zouden zien. We waren er niet op voorbereid dat de dag een dramatische wending zou krijgen. We begonnen ook harder te fietsen, ondanks dat er een fikse tegenwind kwam opzetten. We wilden op onze gewone fietsen niet voor Florian onderdoen."Sneller" riep Gebren, "Sneller" riep Jaap, maar Florian leek al kilometers verder, en alles wat we deden om hem weer in zicht te krijgen was tevergeefs. Hij was verdwenen. Opgeslokt door de horizon.We zouden hem die dag niet meer terugzien. We zouden hem heel lang niet meer terug zien. We konden de opdracht onmogelijk voltooien als hij er niet was. De leraren werden gewaarschuwd, de speurtocht werd afgeblazen. De politie werd ingeschakeld.De speurtocht in het Amsterdamse bos werd een speurtocht naar Florian. Maar het lukte niemand om hem die dag en de dagen erna om hem te vinden.Pas jaren later kregen wij een bericht dat hij nog in leven was, en er voor gekozen had, de rest van zijn leven in België door te brengen.
*
© september 2009, mobar
Jan
10-09-2009
20:40 uur
Ik kan het me niet voor de geest halen, was nog maar 11 jaar, leuke speurtocht zou het moeten worden, dacht eigenlijk dat Florian het moeras was ingereden maar dat was dus niet zo...
Leuk verhaal Henk
zondag 3 februari 2013
woensdag 2 november 2011
woensdag 2 november 2011
Naaimachine (fragment)
Hij moet nodig
naar de kapper, maar al zijn geld is
op gegaan aan het onderzoek,
dikke naslagwerken over papegaaien,
sprekende beo's en zelfs een
aantal individuele spreeuwen
die in volkstaal konden vloeken,
maar alleen als er geen camera bij was.
Het is allemaal langsgekomen tijden het onderzoek.
Met Florus Tuindomein
kan Omber het heel goed vinden.
Het is een lieve man
die heel aardig gitaar kan spelen.
Het omzetten van gedichten in liedjes
is helemaal niet moeilijk gebleken.
De mannen drinken gezamenlijk
een voortreffelijke Ierse Whisky,
en laten hun fantasie de vrije gang gaan,
hetgeen resulteert in een aantal frisse popsongs,
toegankelijk voor een groot publiek.
Volgende week zijn de eerst opnames.
Florus gaat iedere avond
vroeg naar bed om zijn stem te sparen.
Geplaatst door Mobar Vorstkasteel op 13:06 2 opmerkingen:
Mobar Vorstkasteel2 november 2011 13:09
Mobar Vorstkasteel zei
Dina-Anna Reageer op De vrouw achter de naaimachine 01
Thursday, August 28, 2008 17:51
Mooi hoor... en ja héél graag een vervolg!
Liefs Dina
©jade Reageer op De vrouw achter de naaimachine 01
Thursday, August 28, 2008 08:36
goeiemorgen mobar ik heb het in een adem uitgelezen hopen op een vervolg
xxxyvonne
Littledolphin Reageer op De vrouw achter de naaimachine 01
Thursday, August 28, 2008 07:12
goede morgen mobar, nou zal ik ook echt willen weten hoe het afloopt...mooi geschreven dit hoor liefs barbara en een fijne dag
Windwhisper Reageer op De vrouw achter de naaimachine 01
Thursday, August 28, 2008 06:24
Goede morgen Mobar, ik wacht ook op het vervolg, las je weer graag
lieve groet Cobie
Kuzzz
less - no more Reageer op De vrouw achter de naaimachine 01
Thursday, August 28, 2008 01:00
kom maar op met je vervolg, ik lees je graag
warme groet, Jan
15 juli 2009 07:45
Een reactie plaatsen
Nieuwer bericht Ouder bericht Startpagina
Abonneren op: Reacties plaatsen (Atom)
BeantwoordenVerwijderen
Mobar Vorstkasteel2 november 2011 13:52
Tuesday, May 20, 2008 21:08
´wat vind je van mijn flaporen dan´? (die vind ik aanzienlijk minder spannend) kijk! ik heb maar drie vingers; kijk dan!! (urrgghhh)
Naaimachine (fragment)
Hij moet nodig
naar de kapper, maar al zijn geld is
op gegaan aan het onderzoek,
dikke naslagwerken over papegaaien,
sprekende beo's en zelfs een
aantal individuele spreeuwen
die in volkstaal konden vloeken,
maar alleen als er geen camera bij was.
Het is allemaal langsgekomen tijden het onderzoek.
Met Florus Tuindomein
kan Omber het heel goed vinden.
Het is een lieve man
die heel aardig gitaar kan spelen.
Het omzetten van gedichten in liedjes
is helemaal niet moeilijk gebleken.
De mannen drinken gezamenlijk
een voortreffelijke Ierse Whisky,
en laten hun fantasie de vrije gang gaan,
hetgeen resulteert in een aantal frisse popsongs,
toegankelijk voor een groot publiek.
Volgende week zijn de eerst opnames.
Florus gaat iedere avond
vroeg naar bed om zijn stem te sparen.
Geplaatst door Mobar Vorstkasteel op 13:06 2 opmerkingen:
Mobar Vorstkasteel2 november 2011 13:09
Mobar Vorstkasteel zei
Dina-Anna Reageer op De vrouw achter de naaimachine 01
Thursday, August 28, 2008 17:51
Mooi hoor... en ja héél graag een vervolg!
Liefs Dina
©jade Reageer op De vrouw achter de naaimachine 01
Thursday, August 28, 2008 08:36
goeiemorgen mobar ik heb het in een adem uitgelezen hopen op een vervolg
xxxyvonne
Littledolphin Reageer op De vrouw achter de naaimachine 01
Thursday, August 28, 2008 07:12
goede morgen mobar, nou zal ik ook echt willen weten hoe het afloopt...mooi geschreven dit hoor liefs barbara en een fijne dag
Windwhisper Reageer op De vrouw achter de naaimachine 01
Thursday, August 28, 2008 06:24
Goede morgen Mobar, ik wacht ook op het vervolg, las je weer graag
lieve groet Cobie
Kuzzz
less - no more Reageer op De vrouw achter de naaimachine 01
Thursday, August 28, 2008 01:00
kom maar op met je vervolg, ik lees je graag
warme groet, Jan
15 juli 2009 07:45
Een reactie plaatsen
Nieuwer bericht Ouder bericht Startpagina
Abonneren op: Reacties plaatsen (Atom)
BeantwoordenVerwijderen
Mobar Vorstkasteel2 november 2011 13:52
Tuesday, May 20, 2008 21:08
´wat vind je van mijn flaporen dan´? (die vind ik aanzienlijk minder spannend) kijk! ik heb maar drie vingers; kijk dan!! (urrgghhh)
zondag 6 januari 2013
woensdag 2 november 2011
woensdag 2 november 2011
Naaimachine (fragment)
Nog altijd heeft er zich niemand gemeld
voor het maken van het kostuum
voor Omber Wildtak, om te dragen tijdens
het verhalenbal, wat niet lang meer
op zich laat wachten. Het instuderen
van de liedjes loopt gesmeerd, al zijn
de zangcapaciteiten van Florus Tuindomein
duidelijk beter dan die van Omber.
Tijdens een speciale radio-uitzending
worden de tapes van de oefenopnames
alvast aan het radiopubliek voorgesteld.
Nogmaals volgt er een oproep voor
een ervaren vrouw achter de naaimachine.
Een vrouw die een kostuum kan naaien.
Misschien zijn er luisteraars, die mensen kennen.
Of mensen die zelf handig zijn met naald en draad,
en de hand niet omdraaien voor een deftig kostuum.
De radiostem klinkt kalm, er zijn nog een paar weken
te gaan. Omber heeft alvast een fijne stof uitgezocht.
Geplaatst door Mobar Vorstkasteel op 15:02 1 opmerking:
Mobar Vorstkasteel2 november 2011 15:06
De vrouw achter de naaimachine 02
Thursday, August 28, 2008 21:45
Héél mooi schrijven!
De vrouw achter de naaimachine 02
Thursday, August 28, 2008 21:36
mobar.... fijn je te lezen, hoor, alweer een mooi indrukwekkend geschreven geheel...liefs
Naaimachine (fragment)
Nog altijd heeft er zich niemand gemeld
voor het maken van het kostuum
voor Omber Wildtak, om te dragen tijdens
het verhalenbal, wat niet lang meer
op zich laat wachten. Het instuderen
van de liedjes loopt gesmeerd, al zijn
de zangcapaciteiten van Florus Tuindomein
duidelijk beter dan die van Omber.
Tijdens een speciale radio-uitzending
worden de tapes van de oefenopnames
alvast aan het radiopubliek voorgesteld.
Nogmaals volgt er een oproep voor
een ervaren vrouw achter de naaimachine.
Een vrouw die een kostuum kan naaien.
Misschien zijn er luisteraars, die mensen kennen.
Of mensen die zelf handig zijn met naald en draad,
en de hand niet omdraaien voor een deftig kostuum.
De radiostem klinkt kalm, er zijn nog een paar weken
te gaan. Omber heeft alvast een fijne stof uitgezocht.
Geplaatst door Mobar Vorstkasteel op 15:02 1 opmerking:
Mobar Vorstkasteel2 november 2011 15:06
De vrouw achter de naaimachine 02
Thursday, August 28, 2008 21:45
Héél mooi schrijven!
De vrouw achter de naaimachine 02
Thursday, August 28, 2008 21:36
mobar.... fijn je te lezen, hoor, alweer een mooi indrukwekkend geschreven geheel...liefs
vrijdag 4 januari 2013
Mystiek als herkenning
Mystiek als herkenning
In de kamer klinkt muziek uit de jaren zestig, Donovan over een land onder water. Je bent weer terug in het inmiddels vertrouwde Amsterdam Oost. Het zoldertje is klaar, de schilderijen kunnen weer naar boven. Niet alles is kunst, dat kan ook niet, maar waarschijnlijk blijft er genoeg over om trots op te zijn. Je kreeg een bemoedigde reactie jouw verhaal "Onbekende kunstenaar", en je beseft dat bekend zijn tegenwoordig ook niet alles is. Je leest over Krishnamurti, enkele citaten uit uitspraken:
“Stilte. Het stil zijn van de geest in zijn totaliteit is meditatie. De zegening waar de geest naar zoekt, is niet door zoeken te vinden en is ook niet een kwestie van geloof. Alleen de geest die stil is, kan haar ontvangen, die zegening, waarover geen kerk of geloof beschikt. “
Je leest het feest der herkenning, iets wat je eigenlijk al die tijd al wist.
Geplaatst op
06-12-2012
Creativiteit van de geest
In de kamer klinkt muziek uit de jaren zestig, Donovan over een land onder water. Je bent weer terug in het inmiddels vertrouwde Amsterdam Oost. Het zoldertje is klaar, de schilderijen kunnen weer naar boven. Niet alles is kunst, dat kan ook niet, maar waarschijnlijk blijft er genoeg over om trots op te zijn. Je kreeg een bemoedigde reactie jouw verhaal "Onbekende kunstenaar", en je beseft dat bekend zijn tegenwoordig ook niet alles is. Je leest over Krishnamurti, enkele citaten uit uitspraken:
“Stilte. Het stil zijn van de geest in zijn totaliteit is meditatie. De zegening waar de geest naar zoekt, is niet door zoeken te vinden en is ook niet een kwestie van geloof. Alleen de geest die stil is, kan haar ontvangen, die zegening, waarover geen kerk of geloof beschikt. “
Je leest het feest der herkenning, iets wat je eigenlijk al die tijd al wist.
Geplaatst op
06-12-2012
Creativiteit van de geest
woensdag 2 januari 2013
Laatste licht
zaterdag 5 september 2009
Laatste licht
Een laatste licht viel over het sombere avondland. De duisternis kwam spoedig aanzetten. Thomas, de zwerver van de woordendroom, was eenzaam in de spokentuin, die had aangelegd met zijn herinneringen. Er stonden overal beelden in die tuin. De versteende beelden staarden hem onwezenlijk aan. Alsof ze hem gevangen hielden in zijn herinneringen. Hij was eenzaam en verdrietig. Tranen verlieten zijn groene ogen, die eenzame avond, dacht hij na over het leven.Jullie hadden vriendjes, mensen die van dezelfde grapjes hielden, hij niet. Hij hield niet van grapjes en had daarnaast geen vriendjes om serieus tegen te zijn. Ze waren hem vergeten, omdat ze er nooit waren geweest konden zij zijn herinneringen niet voeden. Hij zag alleen de versteende beelden, die hem aankeken in zijn dromentuin. Langzaam werd het donker, kroop er een nieuw spook, in zijn eenzame sombere geest. Een spook met een gezicht, een spookachtig gezicht.In zijn gedachten leefden geen grappige mensen. Hij liep naar de oever van de woordenrivier en stak zijn stokje in het golvende water van het alfabet. Hij dacht even dat hij kon toveren, dacht zelfs aan een gedicht met heel veel woorden. Thomas sloeg opnieuw een etmaal over, met de betovering van onschuld in zijn dromenland, dat ergens aan de oevers van een onstuimige rivier, in een bijzonder land achter de heuvels, lag.De nacht was als een stoute jongensdroom over de sombere stad gevallen. De kleuren waren veranderd, de gedachten versmald. Zijn fantasie hadden ze gestolen, om hem alleen te laten in de nacht.Tegen de muren stonden schilderijen, met kleuren zo rood als een paprika die te lang had genoten van de Spaanse zon. Toen eigenlijk alles wat hij dacht poëzie was, omdat hij het niet op hoefde te schrijven, omdat alles wat niet opgeschreven was, een veel dichterlijke kern had, dan het opgeschreven woord. Dat was hem altijd bijgeblevenThomas probeerde in zijn dromen te antwoorden, maar de nachtspoken namen hem mee naar duistere oorden, verder weg van de werkelijkheid dan ooit. Hij had een diepe regelmatige ademhaling. Zijn grijnzende mond stond een beetje open. Hij droomde niet over de heer B. Bloot. Hij droomde ook niet over de nacht, hij had geen dromen over de liefde. Er kwamen weer allerlei herinneringen in zijn dromen, en de belevingswereld daarvan was zo intens, dat het net leek alsof hij weer terug in die tijd leefde. In die tijd tussen de versteende beelden, die hem bleven aanstaren Deze gevoelens bleven dagenlang bij hem, totdat hij besloot zijn vroegere vriendin een brief te schrijven, maar zij bleek slechts te bestaan in zijn dromen, en diegingen altijd na een tijdje voorbij in die droomwereld.
*
© september 2009, mobar
Geplaatst door Mobar Vorstkasteel op 11:49 1 opmerking:
Mobar Vorstkasteel9 september 2009 16:24
Twee duimpjes geen reactie.
Weggehaald en herziene versie geschreven.
Laatste licht
Een laatste licht viel over het sombere avondland. De duisternis kwam spoedig aanzetten. Thomas, de zwerver van de woordendroom, was eenzaam in de spokentuin, die had aangelegd met zijn herinneringen. Er stonden overal beelden in die tuin. De versteende beelden staarden hem onwezenlijk aan. Alsof ze hem gevangen hielden in zijn herinneringen. Hij was eenzaam en verdrietig. Tranen verlieten zijn groene ogen, die eenzame avond, dacht hij na over het leven.Jullie hadden vriendjes, mensen die van dezelfde grapjes hielden, hij niet. Hij hield niet van grapjes en had daarnaast geen vriendjes om serieus tegen te zijn. Ze waren hem vergeten, omdat ze er nooit waren geweest konden zij zijn herinneringen niet voeden. Hij zag alleen de versteende beelden, die hem aankeken in zijn dromentuin. Langzaam werd het donker, kroop er een nieuw spook, in zijn eenzame sombere geest. Een spook met een gezicht, een spookachtig gezicht.In zijn gedachten leefden geen grappige mensen. Hij liep naar de oever van de woordenrivier en stak zijn stokje in het golvende water van het alfabet. Hij dacht even dat hij kon toveren, dacht zelfs aan een gedicht met heel veel woorden. Thomas sloeg opnieuw een etmaal over, met de betovering van onschuld in zijn dromenland, dat ergens aan de oevers van een onstuimige rivier, in een bijzonder land achter de heuvels, lag.De nacht was als een stoute jongensdroom over de sombere stad gevallen. De kleuren waren veranderd, de gedachten versmald. Zijn fantasie hadden ze gestolen, om hem alleen te laten in de nacht.Tegen de muren stonden schilderijen, met kleuren zo rood als een paprika die te lang had genoten van de Spaanse zon. Toen eigenlijk alles wat hij dacht poëzie was, omdat hij het niet op hoefde te schrijven, omdat alles wat niet opgeschreven was, een veel dichterlijke kern had, dan het opgeschreven woord. Dat was hem altijd bijgeblevenThomas probeerde in zijn dromen te antwoorden, maar de nachtspoken namen hem mee naar duistere oorden, verder weg van de werkelijkheid dan ooit. Hij had een diepe regelmatige ademhaling. Zijn grijnzende mond stond een beetje open. Hij droomde niet over de heer B. Bloot. Hij droomde ook niet over de nacht, hij had geen dromen over de liefde. Er kwamen weer allerlei herinneringen in zijn dromen, en de belevingswereld daarvan was zo intens, dat het net leek alsof hij weer terug in die tijd leefde. In die tijd tussen de versteende beelden, die hem bleven aanstaren Deze gevoelens bleven dagenlang bij hem, totdat hij besloot zijn vroegere vriendin een brief te schrijven, maar zij bleek slechts te bestaan in zijn dromen, en diegingen altijd na een tijdje voorbij in die droomwereld.
*
© september 2009, mobar
Geplaatst door Mobar Vorstkasteel op 11:49 1 opmerking:
Mobar Vorstkasteel9 september 2009 16:24
Twee duimpjes geen reactie.
Weggehaald en herziene versie geschreven.
Abonneren op:
Posts (Atom)