Herfstadem maatschappij
Mijn Wildwolf adem is jouw adem, onze toekomstige dood zit zonder goot, de psychiater zit bij God op schoot, herfstadem op droog brood.Ik lees jouw wonder lijpe lippen, geef de zaden aan de kakel kippen, met alle gekheid op een stokje, geef ik de groene sla graag aan het grijze bokje, bewaar mijn centen, in een wollig sokje, geef ik de korenrozen aan een uitgekozen trotse pauw, leg ik mijn leuter naast die van jou.
Ik sluit de ramen, fluister amen, voor hoe lang zijn wij te samen, het duurt nu, het lijkt wel jaren, jij bent niet meer te bedaren.
Ik, nog een beetje snot verkouden, snij een sneetje brood, blijf van je houden, als je ophoudt nu, met nijdig krassen, wil je met liefde weer eens fris verrassen, ook al moet ik soms wel diep zuchten. Wil met je paren en verkeren, niet naast de pot nog langer piesen, een beetje kuchen en soms niezen.
Jij kunt jouw hart weer bij mij luchten, hoeft nu in pijn, niet meer te vluchten, we zijn nu in de herfstadem maatschappij. Ik ben van jou, jij niet van mij.
Peter Wildwolf. Ademdeskundige.
Noord Holland circa 2003.
© augustus 2009, mobar
zaterdag 7 juli 2012
vrijdag 6 juli 2012
Bevangen door de hitte
Bevangen door de hitte
Zijn verstand staat helemaal op nul, blonde Thomas is alleen, zijn mensenbrein is grijs en leeg. Een herkenbaar verleden is er niet. En hij smokkelt niet met twijfel. Thomas raakt bevangen door de hitte. De hitte van het heetste verlangen hier op aarde. Hij is bloedje geil door het verlangen. Het verlangen van de aardse liefde. De gemeenschap tussen twee zielen. De volmaakte gemeenschap. Hij kan zich niets meer herinneren. Het is warm, de zon schijnt over het vakantiehuisje. Als door een instinct gedreven beweegt Thomas zijn zweverige mensenlichaam naar de oude koffer onder het bed in het huisje. Er ligt een laagje stof over de versleten koffer. Blonde Thomas blaast een stofwolk in de leegte, die zwart ademt in de zwaar bevangen lucht. Warme zomerlucht tijdens een hittegolf. Als een aan woorden verslaafde honingbij steekt Thomas zijn gretige handen onder het bed om de oude geheime koffer te bemachtigen. De handen van Thomas hebben de lenigheid. De lenigheid om geheimen te ontfutselen aan de leegte. De verschrikkelijke leegte die het immense verdriet grotendeels heeft opgesloten. Hij maakt de koffersloten geoefend open. Thomas is hier op zijn plaats. Hij maakt de koffer open en pakt het grijze schrift, dat in de koffer ligt. Hij legt het grijze schrift op het bed, en slaat de eerste bladzijde om, en gaat daar door met lezen, alsof er in de tussentijd niets veranderd is. Alsof hij altijd al in dit schrift aan het lezen was.Dit moet hij doen, iets anders is op dit moment niet belangrijk. Thomas heeft geen keuze, dit is het enige, er is niets anders, en dat is maar goed ook. Dit is waarom Thomas op aarde is. Hiervoor werd hij destijds geboren, hiervoor is hij opgegroeid. Dit is de reden waarom hij op zoek is gegaan. Thomas leest en laat de woorden voorzichtig tot zich door dringen. Het is goed hier te zijn. Het leven is een feest vol vreugde. Maar het gevoel blijft dubbel. Hij heeft de waarheid niet meer kunnen achterhalen. Hoe ernstig hij het ook probeerde, hij weet niet meer welke waarheid er verteld wordt. Of zijn er verschillende waarheden? En wordt er maar een enkele waarheid verteld. De woorden in het grijze schrift verdienen meer dan de anonimiteit. Thomas heeft zijn ogen niet in zijn zak zitten. Dit zijn mooie woorden, zinnen met een betekenis. Deze geschriften van de zelfmoordenaar hebben de mensheid iets te vertellenHet zweet gutst van het voorhoofd van blonde Thomas. Hij heeft dorst. Intense dorst. Hij moet nu eerst iets drinken. En dan nadenken over wat te doen. Maar het is hier zo heet, een aangrijpende hitte, hij moet een besluit nemen, de woorden in het grijze schrift zijn te belangrijk om te verzwijgen.
*
© september 2009, mobar
Zijn verstand staat helemaal op nul, blonde Thomas is alleen, zijn mensenbrein is grijs en leeg. Een herkenbaar verleden is er niet. En hij smokkelt niet met twijfel. Thomas raakt bevangen door de hitte. De hitte van het heetste verlangen hier op aarde. Hij is bloedje geil door het verlangen. Het verlangen van de aardse liefde. De gemeenschap tussen twee zielen. De volmaakte gemeenschap. Hij kan zich niets meer herinneren. Het is warm, de zon schijnt over het vakantiehuisje. Als door een instinct gedreven beweegt Thomas zijn zweverige mensenlichaam naar de oude koffer onder het bed in het huisje. Er ligt een laagje stof over de versleten koffer. Blonde Thomas blaast een stofwolk in de leegte, die zwart ademt in de zwaar bevangen lucht. Warme zomerlucht tijdens een hittegolf. Als een aan woorden verslaafde honingbij steekt Thomas zijn gretige handen onder het bed om de oude geheime koffer te bemachtigen. De handen van Thomas hebben de lenigheid. De lenigheid om geheimen te ontfutselen aan de leegte. De verschrikkelijke leegte die het immense verdriet grotendeels heeft opgesloten. Hij maakt de koffersloten geoefend open. Thomas is hier op zijn plaats. Hij maakt de koffer open en pakt het grijze schrift, dat in de koffer ligt. Hij legt het grijze schrift op het bed, en slaat de eerste bladzijde om, en gaat daar door met lezen, alsof er in de tussentijd niets veranderd is. Alsof hij altijd al in dit schrift aan het lezen was.Dit moet hij doen, iets anders is op dit moment niet belangrijk. Thomas heeft geen keuze, dit is het enige, er is niets anders, en dat is maar goed ook. Dit is waarom Thomas op aarde is. Hiervoor werd hij destijds geboren, hiervoor is hij opgegroeid. Dit is de reden waarom hij op zoek is gegaan. Thomas leest en laat de woorden voorzichtig tot zich door dringen. Het is goed hier te zijn. Het leven is een feest vol vreugde. Maar het gevoel blijft dubbel. Hij heeft de waarheid niet meer kunnen achterhalen. Hoe ernstig hij het ook probeerde, hij weet niet meer welke waarheid er verteld wordt. Of zijn er verschillende waarheden? En wordt er maar een enkele waarheid verteld. De woorden in het grijze schrift verdienen meer dan de anonimiteit. Thomas heeft zijn ogen niet in zijn zak zitten. Dit zijn mooie woorden, zinnen met een betekenis. Deze geschriften van de zelfmoordenaar hebben de mensheid iets te vertellenHet zweet gutst van het voorhoofd van blonde Thomas. Hij heeft dorst. Intense dorst. Hij moet nu eerst iets drinken. En dan nadenken over wat te doen. Maar het is hier zo heet, een aangrijpende hitte, hij moet een besluit nemen, de woorden in het grijze schrift zijn te belangrijk om te verzwijgen.
*
© september 2009, mobar
Schaduwdroom
Schaduwdroom
Het is hier koud en veel te eenzaam in de nacht, verlaten, stil en droeve angst zaaiende gedachten vreten je op, je denkt aan hem en hoe hij was als mens, als man, als hart en ziel. Hij de grote schrijver over de onstuimige natuur, wolven en beren en eenzaamheid.De grote vogels, ondubbelzinnige nachtraven vliegen als doodsbroeders naar de helderende zon, die morgen weer op komt in een ander vervreemdend land, dicht bij nergens. In diepte van leegte onder de nacht van de verloren horizon.Ze laten wolken vol luchtkastelen achter. Illusies als zeepbellen.Sombere wolken met trieste dromen. Dromen als illusie, projectie van een ziel.Een verloren ziel, een ziel die niet eerder bestond. Zinloze pogingen voor een breder begrip. Een breder begrip van beschaving zonder verspilling.Zijn innerlijke ik, de ik van beschaving, is vertwijfeld, verward.Beschaving voor zijn dood, vervlogen ziel. Vervlogen dromen. Onzichtbare wereld,Je staat hier bij die boom, en denkt over het leven. Het verleden, het heden en de toekomst, het lammetje, geboorte. De bloemen die je voor jouw moeder plukte. Ieder voorjaar in de tuin, achter het huis. Maar de kleuren van de Herfst stemmen je somber. Er heerst een grijze leegte in jouw brein, je staat stil. Stil bij alles wat je moest loslaten, laten gaan. Omdat vasthouden wreder was, ondragelijk, misschien. Had je een keuze. De leegte om het gemis van Jeroen de Graaf is dreigend. Je hield veel van zijn boeken.Alsof het hele leven een bedreiging is. Alles wordt achtervolgt door zijn dood. Een dood die niemand heeft kunnen voorspellen. Maar die onherroepelijk was gekomen.Een sterven dat je nooit zal begrijpen. De nachtvogels zwermen rond de dood.Het moeras slaat zijn armen uit naar de eenzame ik. De onrustzaaier van het ego, de verdwaalde karaktermuis. Van de alleenstaande, wereldveroveraar, dromerige nul. Gecalculeerde aanbidder van een magere nachtmaan. Je leest de krant, hangt de was op, krabt de rug van de hond, neemt de oude tijdschriften door op zoek naar een artikel van Joop.Zwart krijsende vogels met onrustige vleugels vliegen door de duisternacht over de oude stad, hoger de verdedigingsmuren, dichter het bos, dreigender het zompige moeras, borrelt en slikt geheimen in en spuugt natte slipjes uit. De nachtrust verdwenen zondigt adem en boert af en toe met groene ernst, milieubewust, hittebestendig, en slaapt de nacht in, tegen beter weten, en alles in teleurstelling, onmenselijk falen.Dit hebben we met niemand zo voorgesteld. Ik wist niet dat hij eenzaam was, eenzamer dan ik. Dan we samen dachten dat jij kon zijn. Ik weet het nog steeds niet, heb geen flauw idee. God heeft zijn gesprek met een schaduw. Een minnaar van de nacht en de lusten van het duister. Dat weet ik uit zijn dagboek, zijn geheime vlugschriften.Een bijzonder eenzame schaduw, de schaduw van zijn geweten. Jeroen had een repeterend geweten. Hij was een schaduwkind, een schaduwman, een schaduwdroom.Zijn worsteling met alles waar hij geen raad mee wist.De strakke schaduw van de roofvogel wordt langzaam onsamenhangend. De bomen buigen, gedachten verdwijnen, gevoelens stompen af tot een onduldbare pijn die nergens vandaan schijnt te komen.Alle verbanden zijn zoekgeraakt in de wind, die woedend is en de gruwelvogels achterna jaagt. Deze nachtmerrie heeft geen einde laat in laatste hoop alle teugels los, voeten op de aarde, bewaar uw vrede, het einde is voorspoedig. Het zijn hersenspinsels. De eerste en laatste lentespinsels. De vroeger gesponnen dromen die aan een zijden draadje hangen. Naar aanleiding van het lenteverhaal van Jeroen de Graaf. Maar het is nu midden in de Herfst. De avond is koud en vochtig. Je mist hem. Je mist zijn verhalen. Je voelt je schuldig dat je hem nooit echt hebt leren kennen. Je las alleen zijn gedichten.En je bewonderde zijn gedichten. Je las ze soms wel tien keerachter elkaar, iedere keer hongerig naar meer. Je kreeg geen genoeg van zijn gedichten. Je dacht dat je hem begreep via zijn gedichten. Je voelde wel dat hij worstelde met het leven, maar je wist niet dat het zo erg was. Er was altijd zo veel leven, met de braamstruiken de landwegen, de bospaadjes, de wilde dieren, en bijzondere vogels, zijn ruige poëtische beleving van de natuur, waarin hij altijd een gevaar op de loer had liggen. Een leven vol bizarre feiten. En nu sta je hier, midden in de veranderende natuur. Er zwemmen wat meerkoetjes in het water, wat wilde eenden en in de verte een zwaan. Alles lijkt nooit veranderd, alleen het gevoel is verbijsterend anders. Wat was hij voor iemand? Was hij hier vaak bij deze boom? Het is een inspirerende omgeving. Maar je voelt dat je ontworteld raakt door de leegte, het niet kunnen begrijpen van de dood. Zijn dood. Zijn zelfgekozen dood. Onbegrijpelijke leegte. Onberispelijk stil. Terug in jezelf.
*
© september 2009, mobar
Het is hier koud en veel te eenzaam in de nacht, verlaten, stil en droeve angst zaaiende gedachten vreten je op, je denkt aan hem en hoe hij was als mens, als man, als hart en ziel. Hij de grote schrijver over de onstuimige natuur, wolven en beren en eenzaamheid.De grote vogels, ondubbelzinnige nachtraven vliegen als doodsbroeders naar de helderende zon, die morgen weer op komt in een ander vervreemdend land, dicht bij nergens. In diepte van leegte onder de nacht van de verloren horizon.Ze laten wolken vol luchtkastelen achter. Illusies als zeepbellen.Sombere wolken met trieste dromen. Dromen als illusie, projectie van een ziel.Een verloren ziel, een ziel die niet eerder bestond. Zinloze pogingen voor een breder begrip. Een breder begrip van beschaving zonder verspilling.Zijn innerlijke ik, de ik van beschaving, is vertwijfeld, verward.Beschaving voor zijn dood, vervlogen ziel. Vervlogen dromen. Onzichtbare wereld,Je staat hier bij die boom, en denkt over het leven. Het verleden, het heden en de toekomst, het lammetje, geboorte. De bloemen die je voor jouw moeder plukte. Ieder voorjaar in de tuin, achter het huis. Maar de kleuren van de Herfst stemmen je somber. Er heerst een grijze leegte in jouw brein, je staat stil. Stil bij alles wat je moest loslaten, laten gaan. Omdat vasthouden wreder was, ondragelijk, misschien. Had je een keuze. De leegte om het gemis van Jeroen de Graaf is dreigend. Je hield veel van zijn boeken.Alsof het hele leven een bedreiging is. Alles wordt achtervolgt door zijn dood. Een dood die niemand heeft kunnen voorspellen. Maar die onherroepelijk was gekomen.Een sterven dat je nooit zal begrijpen. De nachtvogels zwermen rond de dood.Het moeras slaat zijn armen uit naar de eenzame ik. De onrustzaaier van het ego, de verdwaalde karaktermuis. Van de alleenstaande, wereldveroveraar, dromerige nul. Gecalculeerde aanbidder van een magere nachtmaan. Je leest de krant, hangt de was op, krabt de rug van de hond, neemt de oude tijdschriften door op zoek naar een artikel van Joop.Zwart krijsende vogels met onrustige vleugels vliegen door de duisternacht over de oude stad, hoger de verdedigingsmuren, dichter het bos, dreigender het zompige moeras, borrelt en slikt geheimen in en spuugt natte slipjes uit. De nachtrust verdwenen zondigt adem en boert af en toe met groene ernst, milieubewust, hittebestendig, en slaapt de nacht in, tegen beter weten, en alles in teleurstelling, onmenselijk falen.Dit hebben we met niemand zo voorgesteld. Ik wist niet dat hij eenzaam was, eenzamer dan ik. Dan we samen dachten dat jij kon zijn. Ik weet het nog steeds niet, heb geen flauw idee. God heeft zijn gesprek met een schaduw. Een minnaar van de nacht en de lusten van het duister. Dat weet ik uit zijn dagboek, zijn geheime vlugschriften.Een bijzonder eenzame schaduw, de schaduw van zijn geweten. Jeroen had een repeterend geweten. Hij was een schaduwkind, een schaduwman, een schaduwdroom.Zijn worsteling met alles waar hij geen raad mee wist.De strakke schaduw van de roofvogel wordt langzaam onsamenhangend. De bomen buigen, gedachten verdwijnen, gevoelens stompen af tot een onduldbare pijn die nergens vandaan schijnt te komen.Alle verbanden zijn zoekgeraakt in de wind, die woedend is en de gruwelvogels achterna jaagt. Deze nachtmerrie heeft geen einde laat in laatste hoop alle teugels los, voeten op de aarde, bewaar uw vrede, het einde is voorspoedig. Het zijn hersenspinsels. De eerste en laatste lentespinsels. De vroeger gesponnen dromen die aan een zijden draadje hangen. Naar aanleiding van het lenteverhaal van Jeroen de Graaf. Maar het is nu midden in de Herfst. De avond is koud en vochtig. Je mist hem. Je mist zijn verhalen. Je voelt je schuldig dat je hem nooit echt hebt leren kennen. Je las alleen zijn gedichten.En je bewonderde zijn gedichten. Je las ze soms wel tien keerachter elkaar, iedere keer hongerig naar meer. Je kreeg geen genoeg van zijn gedichten. Je dacht dat je hem begreep via zijn gedichten. Je voelde wel dat hij worstelde met het leven, maar je wist niet dat het zo erg was. Er was altijd zo veel leven, met de braamstruiken de landwegen, de bospaadjes, de wilde dieren, en bijzondere vogels, zijn ruige poëtische beleving van de natuur, waarin hij altijd een gevaar op de loer had liggen. Een leven vol bizarre feiten. En nu sta je hier, midden in de veranderende natuur. Er zwemmen wat meerkoetjes in het water, wat wilde eenden en in de verte een zwaan. Alles lijkt nooit veranderd, alleen het gevoel is verbijsterend anders. Wat was hij voor iemand? Was hij hier vaak bij deze boom? Het is een inspirerende omgeving. Maar je voelt dat je ontworteld raakt door de leegte, het niet kunnen begrijpen van de dood. Zijn dood. Zijn zelfgekozen dood. Onbegrijpelijke leegte. Onberispelijk stil. Terug in jezelf.
*
© september 2009, mobar
Vrouwen zijn vogels
Vrouwen zijn vogels
Ik ben een oude travestiet. Mijn lichaam heeft barre tijden overleefd, en ik ben niet meer zo lenig als in mijn jeugdjaren, maar ik doe nog aan yoga, eet nog regelmatig noga, en volg nog altijd dagelijks het nieuws. We gaan samen de stad uit, jij stuurt met jouw baard, de auto op de automatische piloot, onze stemmen afgestemd op de radio. Jij bent niet langer mijn tegenpool, maar je bent bijzonder, uniek, zonder twijfel, je rijdt de stad uit, ik zit naast je, in een oude auto, ik ben zonder naam, zonder verleden, met slechts een kleine schim van toekomst. Ik ben vergeten wie ik ben, en ik kijk nooit meer in de spiegel, de autospiegel, van de oude auto waarin we rijden. We komen op een lange smalle landweg bij een uitgestrekt groen weiland, we rijden langzaam, steeds langzamer, ik moet plassen. Er staan grote bomen, breed en hoog, ik kies er een oude boom uit die wel tegen een stootje kan. Ik haal mijn verlegen leuter te voorschijn. Een ferme straal, dat wel. Een krachtige straal urine. Ik ben gezond, ook zonder verleden of toekomst. Jij zit nog in de wachtende auto. Ik ben even los van je. Het lijkt even of je niet meer bestaat. Je steeds verder weg geraakt. Ik denk aan iemand anders. Ik denk aan een vreemdeling, een onbekende clown. Ik fantaseer over een Robot, een huiskat en vliegende vissen. Ik ben plotseling een vrouw, in een prachtige gebloemde jurk, ik kan vliegen, langzaam maar zeker.Vrouwen kunnen vliegen, ik weet het, ik verlaat deze wereld. Ik ben niet meer van deze wereld. Ik had geen verleden, en ik heb geen toekomst, ik schijn gewoon op te stijgen door deze prachtige gebloemde jurk, met innerlijke vleugels. Mijn donkerbruine ogen kijken over de grazige velden, de weilanden zijn groen, er grazen zwart-witte koeien in de verte, ze lijken niet te zien hoe ik zweef, ze grazen gewoontegetrouw door, edelmoedig en sloom.Je start plotseling de motor van de oude auto en rijdt weg en laat mij hier zwevend achter. Mijn gebloemde jurk begint hevig te wapperen, mijn voeten worden lichter, mijn hart steeds meer bezwaard, ik laat je los je bent door gereden, hebt mij hier laten staan, ik ben een vrouw, ik heb me bezeerd tijdens het plassen. Ik ga hier vandaan. Deze wereld heeft nu niets meer te bieden. Alle liefde is voorbij. Tijd is een zwart gat.Ik ga naar de maan, nu ik eindelijk kan vliegen houdt niemand mij meer tegen. Vrouwen zijn vogels, en mijn geweten ademt, nakende wind en druilerige regen.Ik heb je ooit met hart en ziel bemind, maar dat kan ik nu niet meer,ik wil een neger in dezelfde gebloemde jurk, met dezelfde stevige arbeid, dezelfde geoefende handen, dezelfde pijn, ik wil een geschiedenis in boeken met kloten, een steeds goedkopere ruimtevlucht, ik wil niet teveel beschadigingen wanneer ik vlieg in mijn jurk, een nieuwe aftershave voor vrouwen, een rol ronde koekjes, een fototoestel die de onderkant van de hemel fotografeert met wilden fantasieën, het liefst nooit meer schaamte, een scheerapparaat dat niet langer hapert in de wind, een vriendelijke violist in het filosofisch orkest, een toneelspeler met een houten rug, en een recht geweten. Rij maar door, je ziet me nooit meer terug. Ik ben een vrouw. Ik ben een vogel. Ik vlieg weg met de wind. Vrouwen zijn vogels en ooit was ik een kind.
* herzien september 2009
© september 2009, mobar
Ik ben een oude travestiet. Mijn lichaam heeft barre tijden overleefd, en ik ben niet meer zo lenig als in mijn jeugdjaren, maar ik doe nog aan yoga, eet nog regelmatig noga, en volg nog altijd dagelijks het nieuws. We gaan samen de stad uit, jij stuurt met jouw baard, de auto op de automatische piloot, onze stemmen afgestemd op de radio. Jij bent niet langer mijn tegenpool, maar je bent bijzonder, uniek, zonder twijfel, je rijdt de stad uit, ik zit naast je, in een oude auto, ik ben zonder naam, zonder verleden, met slechts een kleine schim van toekomst. Ik ben vergeten wie ik ben, en ik kijk nooit meer in de spiegel, de autospiegel, van de oude auto waarin we rijden. We komen op een lange smalle landweg bij een uitgestrekt groen weiland, we rijden langzaam, steeds langzamer, ik moet plassen. Er staan grote bomen, breed en hoog, ik kies er een oude boom uit die wel tegen een stootje kan. Ik haal mijn verlegen leuter te voorschijn. Een ferme straal, dat wel. Een krachtige straal urine. Ik ben gezond, ook zonder verleden of toekomst. Jij zit nog in de wachtende auto. Ik ben even los van je. Het lijkt even of je niet meer bestaat. Je steeds verder weg geraakt. Ik denk aan iemand anders. Ik denk aan een vreemdeling, een onbekende clown. Ik fantaseer over een Robot, een huiskat en vliegende vissen. Ik ben plotseling een vrouw, in een prachtige gebloemde jurk, ik kan vliegen, langzaam maar zeker.Vrouwen kunnen vliegen, ik weet het, ik verlaat deze wereld. Ik ben niet meer van deze wereld. Ik had geen verleden, en ik heb geen toekomst, ik schijn gewoon op te stijgen door deze prachtige gebloemde jurk, met innerlijke vleugels. Mijn donkerbruine ogen kijken over de grazige velden, de weilanden zijn groen, er grazen zwart-witte koeien in de verte, ze lijken niet te zien hoe ik zweef, ze grazen gewoontegetrouw door, edelmoedig en sloom.Je start plotseling de motor van de oude auto en rijdt weg en laat mij hier zwevend achter. Mijn gebloemde jurk begint hevig te wapperen, mijn voeten worden lichter, mijn hart steeds meer bezwaard, ik laat je los je bent door gereden, hebt mij hier laten staan, ik ben een vrouw, ik heb me bezeerd tijdens het plassen. Ik ga hier vandaan. Deze wereld heeft nu niets meer te bieden. Alle liefde is voorbij. Tijd is een zwart gat.Ik ga naar de maan, nu ik eindelijk kan vliegen houdt niemand mij meer tegen. Vrouwen zijn vogels, en mijn geweten ademt, nakende wind en druilerige regen.Ik heb je ooit met hart en ziel bemind, maar dat kan ik nu niet meer,ik wil een neger in dezelfde gebloemde jurk, met dezelfde stevige arbeid, dezelfde geoefende handen, dezelfde pijn, ik wil een geschiedenis in boeken met kloten, een steeds goedkopere ruimtevlucht, ik wil niet teveel beschadigingen wanneer ik vlieg in mijn jurk, een nieuwe aftershave voor vrouwen, een rol ronde koekjes, een fototoestel die de onderkant van de hemel fotografeert met wilden fantasieën, het liefst nooit meer schaamte, een scheerapparaat dat niet langer hapert in de wind, een vriendelijke violist in het filosofisch orkest, een toneelspeler met een houten rug, en een recht geweten. Rij maar door, je ziet me nooit meer terug. Ik ben een vrouw. Ik ben een vogel. Ik vlieg weg met de wind. Vrouwen zijn vogels en ooit was ik een kind.
* herzien september 2009
© september 2009, mobar
De ik die hij geworden is
De ik die hij geworden is
Een wild vreemd iemand brengt, ongevraagd en met veel drama, 's avonds laat hevige emoties over aan iemand die hij of zij verder nauwelijks kent en die zijn eigen sores heeft. Een druk op de muis en de email is weg, verzonden naar Ed Eppelin. Ed Eppelin verroert zich niet, blijft rustig en beleefd lezen, en geeft alle antwoorden op diepzinnige vragen. De wereld is overzichtelijk, Ed Eppelin heeft geen verlangens. Het enige bezit dat hij koestert is een roeiboot, die hij heeft en waar hij vanavond naar toe loopt. Ieder mens is uniek, en plukt wijsheid vooral uit eigen ervaring, Ed Eppelin heeft ervaring met roeien.Ed Eppelin heeft al eerder kennisgemaakt met ongevraagde e-mail en postberichten van mensen die hij verder niet kent of wilt leren kennen. Mensen die assertiviteit en agressie verwarren, en doorgaans slechts vooroordelen spuien, die aan hem, gezien zijn levensstijl verder niet besteed zijn en waar hij verder geen notie aan heeft. Ed Eppelin hoeft ook niet lief te zijn, laat dat lieve maar weg voor zijn naam, hij is hier niet voor de stroop op de mond, of de irrationaliteit van zweverige mensen, die de werkelijkheid niet van fictie kunnen onderscheiden. Dromen niet van bedrog, waarheid niet van toeval. Ed Eppelin heeft zijn eigen sores en moet het maar alleen zien te redden. Ed Eppelin doet dat met de riemen die hij zichzelf tot dan toe heeft aangemeten, zoals een zeerover een gehaakt vest. Hij is op weg in zijn roeiboot naar een eiland, het eiland van de gezonde ziel.Manipulatie is niet aan zijn mannenziel besteed, achterlijke religieuze denkbeelden evenmin. Alle vooruitgang wordt in de kiem gesmoord door denkbeelden die onveranderd woekeren, maar Ed Eppelin steekt zijn mannenkop in de wind. Er moet ergens nog liefde zijn. Zijn roeiboot vaart op volle zee. De schuimende golven slaan tegen de houten zijkant van de boot. De boot komt schuin te liggen, maar valt dan weer goed tussen de golven. Het is hard werken om de boot op koers te houden. Alle spierkracht in zijn armen, schouders moet hij aanwenden.In de verte ziet Ed Eppelin een eiland. Met alle spierkracht in zijn mannenlijf rukt hij aan de roeispanen om het eiland te bereiken. Het gaat moeizaam, de worsteling met de golven en de wind, hij is doorweekt van het overslaande zeewater, maar het gaat hem lukken. Langzaam beweegt de roeiboot op de schuimende golvenrichting het eiland van de gezonde ziel. Nog even door zetten met al zijn kracht.Daar is het strand. Er moet toch nog ergens ware liefde zijn. Hij springt uit de roeiboot met zijn benen in het water en trekt de houten boot op het strand.Hij loopt het eiland op en komt in een prachtig bos. Ed Eppelin ruikt de geur van gevallen herfstblad, en besluit dan toch die brief te schrijven. Hij maakt zijn rugzak open en haalt het grijze schrift te voorschijn en begint eindelijk met het schrijven van een brief aan Mobar Vorstkasteel, de schrijver van de misdaadroman Joop.
*
© oktober 2009, mobar
Een wild vreemd iemand brengt, ongevraagd en met veel drama, 's avonds laat hevige emoties over aan iemand die hij of zij verder nauwelijks kent en die zijn eigen sores heeft. Een druk op de muis en de email is weg, verzonden naar Ed Eppelin. Ed Eppelin verroert zich niet, blijft rustig en beleefd lezen, en geeft alle antwoorden op diepzinnige vragen. De wereld is overzichtelijk, Ed Eppelin heeft geen verlangens. Het enige bezit dat hij koestert is een roeiboot, die hij heeft en waar hij vanavond naar toe loopt. Ieder mens is uniek, en plukt wijsheid vooral uit eigen ervaring, Ed Eppelin heeft ervaring met roeien.Ed Eppelin heeft al eerder kennisgemaakt met ongevraagde e-mail en postberichten van mensen die hij verder niet kent of wilt leren kennen. Mensen die assertiviteit en agressie verwarren, en doorgaans slechts vooroordelen spuien, die aan hem, gezien zijn levensstijl verder niet besteed zijn en waar hij verder geen notie aan heeft. Ed Eppelin hoeft ook niet lief te zijn, laat dat lieve maar weg voor zijn naam, hij is hier niet voor de stroop op de mond, of de irrationaliteit van zweverige mensen, die de werkelijkheid niet van fictie kunnen onderscheiden. Dromen niet van bedrog, waarheid niet van toeval. Ed Eppelin heeft zijn eigen sores en moet het maar alleen zien te redden. Ed Eppelin doet dat met de riemen die hij zichzelf tot dan toe heeft aangemeten, zoals een zeerover een gehaakt vest. Hij is op weg in zijn roeiboot naar een eiland, het eiland van de gezonde ziel.Manipulatie is niet aan zijn mannenziel besteed, achterlijke religieuze denkbeelden evenmin. Alle vooruitgang wordt in de kiem gesmoord door denkbeelden die onveranderd woekeren, maar Ed Eppelin steekt zijn mannenkop in de wind. Er moet ergens nog liefde zijn. Zijn roeiboot vaart op volle zee. De schuimende golven slaan tegen de houten zijkant van de boot. De boot komt schuin te liggen, maar valt dan weer goed tussen de golven. Het is hard werken om de boot op koers te houden. Alle spierkracht in zijn armen, schouders moet hij aanwenden.In de verte ziet Ed Eppelin een eiland. Met alle spierkracht in zijn mannenlijf rukt hij aan de roeispanen om het eiland te bereiken. Het gaat moeizaam, de worsteling met de golven en de wind, hij is doorweekt van het overslaande zeewater, maar het gaat hem lukken. Langzaam beweegt de roeiboot op de schuimende golvenrichting het eiland van de gezonde ziel. Nog even door zetten met al zijn kracht.Daar is het strand. Er moet toch nog ergens ware liefde zijn. Hij springt uit de roeiboot met zijn benen in het water en trekt de houten boot op het strand.Hij loopt het eiland op en komt in een prachtig bos. Ed Eppelin ruikt de geur van gevallen herfstblad, en besluit dan toch die brief te schrijven. Hij maakt zijn rugzak open en haalt het grijze schrift te voorschijn en begint eindelijk met het schrijven van een brief aan Mobar Vorstkasteel, de schrijver van de misdaadroman Joop.
*
© oktober 2009, mobar
Beste Jas
Beste Jas
Beste Jas, ik wil er niet omheen draaien, ik heb je nodig, steeds meer nodig.Het wordt kouder, winter nadert met grote voetstappen, ruige wind en onstuimige regen, koude laaghangende mist, vreemde lucide dromen. Ik weet niet waarom jij mij niet geloofde, toen ik je vorige week zaterdag eindelijk sprak, door de krakende telefoon. Mijn stem trilde door ontroering. Ik had je erg gemist. Mijn oude stem was zwak, verzwakt door de honger naar jouw warmte Jas, maar ik moest je iets vertellen, Jas, ik had plotseling de drang om jou te bellen, omdat ik je nodig had. Jas, ik moest je vertellen waarom ik jaren geleden dat zelfportret dat bij jou aan de muur hangt, in de grote kamer, ik moest je vertellen, waarom ik dat gemaakt had, maar jij liet me niet uit praten en ik begon te herhalen wat ik gezegd had. Ik herhaalde mijn woorden als een oude idioot, door mijn twijfels of je wel luisterde Jas. Maar of je luisterde bleef een geheim.Het ergste vond ik dat je mij niet wilde geloven over de betoverde prins uit het Oosten, dat jij zei dat het portret een oliebaron uit Koeweit was. Hoe pijnlijk, want jij wist waarom destijds de grondoorlog was begonnen. En hoe ik alle rijkdom verachtte, kinderprostitutie, en misbruik van machtsmiddelen incluis. Religie draaide maar om één ding, macht en misbruik van macht en olie. Geen waarheid die daar iets aan veranderde. Alle wapens in de wereld steunde het geweld.Iedereen wist dat er een wereldwijde dreiging vanuit ging. We waren bang hier in de stad. Zelfs in de binnenstad werd er toiletpapier gehamsterd, en noodzakelijke benodigdheden als suiker, koffie, thee, afbakbrood, tabak, lucifers, deegwaren, tomatensaus en houdbare melk.Ik zou geen oliebaron durven schetsen, maar jij bleef aandringen, mij telkens vragen naar een waarheid, een waarom dat ik niet voor jou kon schilderen.Alsof ik alles kon schilderen wat jij verlangde, alles wat in de werkelijkheid bestond. Alles of oorlog en vrede, alle stillevens van de dood.Muziek was schaars in die tijd, maar mijn blonde zangeres kwam telkens terug, en ik tekende met graagte haar ronde borsten, en de wulpse glimlach rond haar mond.Iedere keer wanneer ze uitgezongen was, stond ze gewillig model voor mijn ezel,die in de kamer stond omdat het in de stal te koud was.Ik hield van haar als van een geheime liefde, zo prachtig zong zij in de nacht.Jas, ik had een schriftelijk contact met een socioloog, die geen onderscheid tussen ironie en sarcasme kon maken. Hij scheef mij brieven voor het begin van de grondoorlog, toen ik nog niet wist dat ik voor verhuizing in aanmerking kwam,om eindelijk een einde aan deze ellende te maken. Het kraakpand waarin ik woonde werd bewoond door anarchisten, degene met de grootste mond had het voortdurend op mij gemunt. Er was geen structuur in mijn leven, alleen de drank en de verveling zorgden voor enige regelmaat.Ik voelde mij een buitenbeentje, net als mijn andere vrienden zonder woning. Een goede vriend zonder woning is als een koninkrijk bevolkt door republikeinen. Ik zag voor het eerst op CNN de beelden van bombardementen van Amerikaanse en Britse gevechtsvliegtuigen op Bagdad. Indrukwekkende beelden, precisie bombardementen, een staaltje techniek van de westerse wereld, dood en ellende aanrichtend. Mijn huisgenoten hadden de gelegenheid aangegrepen om onbeperkt te drinken, en zeiken, vooral zeiken, totdat er niets meer te zeiken viel.Op een vrijdagavond gingen Joop en ik naar een housefeest in een kraakpand even buiten Amsterdam. Ik weet niet meer hoe, maar ik werd dronken en high, whisky cola, bier, witte weduwe en noordelijk licht. Ik danste de longen uit mijn lijf. Ik wilde die oorlog, en mijn woonsituatie, zo moedig mogelijk vergeten. Ik walgde van die oorlog, en het kraakpand, en hield enorm van dansen.Over het verhaal van de terugreis weet ik alleen, dat ik plotseling goed kon dichten, zonder het wezen van de taal te verliezen. Hoe dan ook, ik ben thuisgekomen en was voortaan overgeleverd aan mijn dromen.Ik herinnerde mij gezichten, dansende mensen die ook op het feest aanwezig waren, en in die verwarring kwam het tot een ontlading, een schildering, uiteindelijk een zelfportret, want verder kon ik toen niet komen zoveel onmacht voelde ik voortaan in mijn lijf. En jij had wel een paar grijpstuivers over voor de pijn die uit het portret sprak. De bitterheid en het verdriet, teleurstelling en ongeloof. Het was een grimmig portret geworden, iets waar jij als Jas je goed bij voelde, liet je mij weten na de aanschaf van een dure lijst, met ontspiegeld glas.
*
© november 2009, mobar
Beste Jas, ik wil er niet omheen draaien, ik heb je nodig, steeds meer nodig.Het wordt kouder, winter nadert met grote voetstappen, ruige wind en onstuimige regen, koude laaghangende mist, vreemde lucide dromen. Ik weet niet waarom jij mij niet geloofde, toen ik je vorige week zaterdag eindelijk sprak, door de krakende telefoon. Mijn stem trilde door ontroering. Ik had je erg gemist. Mijn oude stem was zwak, verzwakt door de honger naar jouw warmte Jas, maar ik moest je iets vertellen, Jas, ik had plotseling de drang om jou te bellen, omdat ik je nodig had. Jas, ik moest je vertellen waarom ik jaren geleden dat zelfportret dat bij jou aan de muur hangt, in de grote kamer, ik moest je vertellen, waarom ik dat gemaakt had, maar jij liet me niet uit praten en ik begon te herhalen wat ik gezegd had. Ik herhaalde mijn woorden als een oude idioot, door mijn twijfels of je wel luisterde Jas. Maar of je luisterde bleef een geheim.Het ergste vond ik dat je mij niet wilde geloven over de betoverde prins uit het Oosten, dat jij zei dat het portret een oliebaron uit Koeweit was. Hoe pijnlijk, want jij wist waarom destijds de grondoorlog was begonnen. En hoe ik alle rijkdom verachtte, kinderprostitutie, en misbruik van machtsmiddelen incluis. Religie draaide maar om één ding, macht en misbruik van macht en olie. Geen waarheid die daar iets aan veranderde. Alle wapens in de wereld steunde het geweld.Iedereen wist dat er een wereldwijde dreiging vanuit ging. We waren bang hier in de stad. Zelfs in de binnenstad werd er toiletpapier gehamsterd, en noodzakelijke benodigdheden als suiker, koffie, thee, afbakbrood, tabak, lucifers, deegwaren, tomatensaus en houdbare melk.Ik zou geen oliebaron durven schetsen, maar jij bleef aandringen, mij telkens vragen naar een waarheid, een waarom dat ik niet voor jou kon schilderen.Alsof ik alles kon schilderen wat jij verlangde, alles wat in de werkelijkheid bestond. Alles of oorlog en vrede, alle stillevens van de dood.Muziek was schaars in die tijd, maar mijn blonde zangeres kwam telkens terug, en ik tekende met graagte haar ronde borsten, en de wulpse glimlach rond haar mond.Iedere keer wanneer ze uitgezongen was, stond ze gewillig model voor mijn ezel,die in de kamer stond omdat het in de stal te koud was.Ik hield van haar als van een geheime liefde, zo prachtig zong zij in de nacht.Jas, ik had een schriftelijk contact met een socioloog, die geen onderscheid tussen ironie en sarcasme kon maken. Hij scheef mij brieven voor het begin van de grondoorlog, toen ik nog niet wist dat ik voor verhuizing in aanmerking kwam,om eindelijk een einde aan deze ellende te maken. Het kraakpand waarin ik woonde werd bewoond door anarchisten, degene met de grootste mond had het voortdurend op mij gemunt. Er was geen structuur in mijn leven, alleen de drank en de verveling zorgden voor enige regelmaat.Ik voelde mij een buitenbeentje, net als mijn andere vrienden zonder woning. Een goede vriend zonder woning is als een koninkrijk bevolkt door republikeinen. Ik zag voor het eerst op CNN de beelden van bombardementen van Amerikaanse en Britse gevechtsvliegtuigen op Bagdad. Indrukwekkende beelden, precisie bombardementen, een staaltje techniek van de westerse wereld, dood en ellende aanrichtend. Mijn huisgenoten hadden de gelegenheid aangegrepen om onbeperkt te drinken, en zeiken, vooral zeiken, totdat er niets meer te zeiken viel.Op een vrijdagavond gingen Joop en ik naar een housefeest in een kraakpand even buiten Amsterdam. Ik weet niet meer hoe, maar ik werd dronken en high, whisky cola, bier, witte weduwe en noordelijk licht. Ik danste de longen uit mijn lijf. Ik wilde die oorlog, en mijn woonsituatie, zo moedig mogelijk vergeten. Ik walgde van die oorlog, en het kraakpand, en hield enorm van dansen.Over het verhaal van de terugreis weet ik alleen, dat ik plotseling goed kon dichten, zonder het wezen van de taal te verliezen. Hoe dan ook, ik ben thuisgekomen en was voortaan overgeleverd aan mijn dromen.Ik herinnerde mij gezichten, dansende mensen die ook op het feest aanwezig waren, en in die verwarring kwam het tot een ontlading, een schildering, uiteindelijk een zelfportret, want verder kon ik toen niet komen zoveel onmacht voelde ik voortaan in mijn lijf. En jij had wel een paar grijpstuivers over voor de pijn die uit het portret sprak. De bitterheid en het verdriet, teleurstelling en ongeloof. Het was een grimmig portret geworden, iets waar jij als Jas je goed bij voelde, liet je mij weten na de aanschaf van een dure lijst, met ontspiegeld glas.
*
© november 2009, mobar
donderdag 5 juli 2012
Mechanische stem
Mechanische stem
De mechanische stem is de verwarde stem van Rock de Robot, een Robot met een menselijke warme stem, een stem met emoties.
Mechanische stem
Ik dacht aan de schoonmoeder van mijn ex, omdat ik aan diens eigen moeder niet mocht denken. Ik dacht over de Koningin die ik in toenemende mate overbodig vond worden. Ik had bijzondere gedachten over mijn opblaaspop die hetzelfde lot als de Koningin moest ondergaan. Het zelfde lot als mijn leeglopende ziel, die zich vastzoog in mijn ratio. Ik dekte mijn barbiepop af met een papieren zakdoekje, omdat hij slagroom had gemorst. God zit in jezelf, geloven zit in jezelf. Kijk om je heen en je ervaart het Goddelijke. Het feit dat je positief staat in je gevoelens is toch prachtig. Een droom in een droom. Als we nu eens altijd dromen konden. Achter de heuvels vervolgt de reis! Achter de heuvels ligt een droomlandschap, je liet het zojuist zien. Soms moet je jezelf in bescherming nemen, om staande te blijven! Er zit verschil tussen taal verstaan en taal begrijpen, een goed gevoel is gelukkig in elke taal gelijk. Kinderlijk en toch mooi. Tegen wie men ook gepraat, het is een vorm van iets delen. Voor mij het teken dat mensen op iets anders uit zijn dan ?ik? Vandaar. Ik wil gewoon meekijken en kennis opdoen. Iets leren van ze misschien; wat ik elders niet ontvang, en dat maakt me juist niet simpel, Lippenstift. Ik had je al eens een klein verjaardaggedichtje geschreven , omdat ik kennelijk, je gedichtjes niet goed gelezen had, maar ik maak het goed hoor. Je schrijft in elk geval recht voor zijn raap en vanuit je hart. Het lukt je goed om de lezer te behagen. Bedankt voor je reacties bij mijn gedichtjes maar die van jou zijn ook mooi! Wat een ongelofelijk mooi kijkje in de droomziel. Dieprakend, bijna griezelig dichtbij.
Schrijven is een beetje alles, alles wat inspirerend is, ik ervaar een vreemde aantrekkingskracht tot poëzie. Daar komen de mooiste dichtslagers uit voort, dat lees ik bij jou heel vaak! Een lust voor het oog Lippenstift, erg graag gelezen. Ik hoop dat koning winter zich laat gelden, mag wel weer eens een keer! (a-seksueel overigens) hij doet iets met mijn belevingswereld (ontwapenend, hoezo) prachtig Lippenstift ! De dromen worden zoeter, het jaargetijde kent de stille taak, om het leven weer te voelen met een nieuw jaar, in de maak, diep in deze kelders van zielenverdriet, volgens mij word jij dichtend achtentachtig. Mooi, onderzees gevoeld, een boodschap in een fles. Ik lees je wel graag. Sorry dat ik op de wereldbol heb gescheten. Ik vind het een prachtig verhaal, ook de manier waarop je schrijft is echt heel mee slepend, maar ik zou een straaljager nemen en bij meneer de Mol op schoot gaan zitten tijdens een borrel op het W.T.C.
De mechanische stem is de verwarde stem van Rock de Robot, een Robot met een menselijke warme stem, een stem met emoties.
Mechanische stem
Ik dacht aan de schoonmoeder van mijn ex, omdat ik aan diens eigen moeder niet mocht denken. Ik dacht over de Koningin die ik in toenemende mate overbodig vond worden. Ik had bijzondere gedachten over mijn opblaaspop die hetzelfde lot als de Koningin moest ondergaan. Het zelfde lot als mijn leeglopende ziel, die zich vastzoog in mijn ratio. Ik dekte mijn barbiepop af met een papieren zakdoekje, omdat hij slagroom had gemorst. God zit in jezelf, geloven zit in jezelf. Kijk om je heen en je ervaart het Goddelijke. Het feit dat je positief staat in je gevoelens is toch prachtig. Een droom in een droom. Als we nu eens altijd dromen konden. Achter de heuvels vervolgt de reis! Achter de heuvels ligt een droomlandschap, je liet het zojuist zien. Soms moet je jezelf in bescherming nemen, om staande te blijven! Er zit verschil tussen taal verstaan en taal begrijpen, een goed gevoel is gelukkig in elke taal gelijk. Kinderlijk en toch mooi. Tegen wie men ook gepraat, het is een vorm van iets delen. Voor mij het teken dat mensen op iets anders uit zijn dan ?ik? Vandaar. Ik wil gewoon meekijken en kennis opdoen. Iets leren van ze misschien; wat ik elders niet ontvang, en dat maakt me juist niet simpel, Lippenstift. Ik had je al eens een klein verjaardaggedichtje geschreven , omdat ik kennelijk, je gedichtjes niet goed gelezen had, maar ik maak het goed hoor. Je schrijft in elk geval recht voor zijn raap en vanuit je hart. Het lukt je goed om de lezer te behagen. Bedankt voor je reacties bij mijn gedichtjes maar die van jou zijn ook mooi! Wat een ongelofelijk mooi kijkje in de droomziel. Dieprakend, bijna griezelig dichtbij.
Schrijven is een beetje alles, alles wat inspirerend is, ik ervaar een vreemde aantrekkingskracht tot poëzie. Daar komen de mooiste dichtslagers uit voort, dat lees ik bij jou heel vaak! Een lust voor het oog Lippenstift, erg graag gelezen. Ik hoop dat koning winter zich laat gelden, mag wel weer eens een keer! (a-seksueel overigens) hij doet iets met mijn belevingswereld (ontwapenend, hoezo) prachtig Lippenstift ! De dromen worden zoeter, het jaargetijde kent de stille taak, om het leven weer te voelen met een nieuw jaar, in de maak, diep in deze kelders van zielenverdriet, volgens mij word jij dichtend achtentachtig. Mooi, onderzees gevoeld, een boodschap in een fles. Ik lees je wel graag. Sorry dat ik op de wereldbol heb gescheten. Ik vind het een prachtig verhaal, ook de manier waarop je schrijft is echt heel mee slepend, maar ik zou een straaljager nemen en bij meneer de Mol op schoot gaan zitten tijdens een borrel op het W.T.C.
Planeet zonder handen
O planeet van innerlijke schreeuw!
Woonplaats van zingende cavia's en dromende zandhazen.Blauwe planeet van onontdekte oceanen, oneindige oerwouden en overgrote steden. Blauwe planeet van bloed, pijn, armoede, honger, ziekte, werkeloosheid, arbeid, discriminatie, epidemieën en kwellingen.
Eeuwig dansfestijn van elitaire wonderkinderen, doorzichtige zonen en dochters van rijke ouders in grijnzende kleren, uitgelaten prinsenkinderen, koningskinderen.Zielenhuis van de elite van de waanzin, corruptie en verzonken glimlach met een boodschap.
Dit onophoudelijke spelen met de westenwinden heeft hen afgeleerd, de teer beminden te bedelen, zolang ze spelen met de opwindende voorbereidingsrituelen, leidt de weg naar zee en zonnige stranden, vertrouwde dromen.
Maar de religieuze fanaat Florian van Driesteveld stelt U de eenvoudige vraag:
"Hoe vaak is er een loden traan van uw organische bol gevallen ?"
"En zag U behalve een spook ook een mens in de spiegel ?"
"En was er een ster die dit enorme gewicht kon dragen ?"
"Of ergens een ruimte met onontdekte materie?"
"Een God met magnesiumpoeder aan zijn handen"
"Een cocaïne snuivende dwerg met een hartje op zijn voorhoofd"
"Zat Mart Smeets weer te filosoferen met Marco Borsato?"
O planeet, o donderscheet,o blauwe schemerende luister van onvolwassen apen,hoe vaak heeft de mens bij U niet de boel onder gescheten en zich de kans gegeven toch nog iets van U te leren. O planeet, en angstig blauw der oceanen, de geloofsfanaat vraagt het U opnieuw:
"Wat gebeurt er met de regenwouden, die langzaam veranderen in houten meubels om op te zitten in sierlijke tuinen in rijke landen? ""Sojaplantage, ontbossing, stedelijke bebouwing en massatoerisme"
"De vervuiling van rivieren, uitsterven van diersoorten, plantensoorten? ‘
O planeet, o blauw der wanhoop en der winterwanten, waarom heeft U geen handen, waarvoor dienen de haren op Uw glanzend witte tanden? Waarom is de eenzame wereld zo stil vannacht. Hopeloze nacht van verlorenheid, wat valt er nog te begrijpen, ook oude en vergeten liefde moet het liefst zo zacht mogelijk rijpen. En niet alles is in deze wereld zomaar voor handen uit idealisme. Maar de meeste gekken zijn gekker dan de geloofsfanaat Florian van Driesteveld begrijpen kan.
De stilte is eenzamer dan de oude wijn in de grijze kan op de tafel bij het raam. De grijze gordijnen zijn wat stoffig geworden. Het ritme van de dagen, heeft zich vast gehangen aan de blauwe maan, de blauwe nagel in de lucht. De vogels zijn al weg, de zingende cavia is een eenzame dood gestorven.Maar er schijnen nog levende exemplaren te zijn, ergens in een onbedorven oerwoud, waar volwassenen naakt spelen met moordwapens.
(versie 19 november 2009)
© november 2009, mobar
Terug naar Amsterdam
Hij dronk whisky alsof het bier was, als hij naast zijn Knotaraanse zwembad lag. En hij had het geld om de duurste whisky te kopen, voor in de zon op het zwembadterras, in het mooi gesitueerde dorp. Meestal betrof het Schotse whisky, maar hij dronk ook sterke drank uit Ierland en Canada. Er was zelfs een fles uit Australië, en enkele uit de Verenigde Staten op het zwembadterras, waar de zon gulzig had geschenen.
De mensen in het dorp, Knotara, waar Arnold in een paar jaar tijd beroemd was geworden, waren verdrietig geweest.
Arnold Roodkop had al maanden niet meer geschilderd. Dat had de lokale bevolking tot treuren gestemd. Zij verzochten hem naar Amsterdam te gaan, om aldaar nieuwe inspiratie op te doen, en niet langer te treuren over de vergankelijkheid van het bestaan.
© december 2010, mobar
H.
H.
Ik ben gewoon H., in het dagelijks leven Hubert Stuipje, dat weet je nu onderhand helemaal zeker.
Het leven liet mij dwalen. Men kent mij niet, dat is het probleem.
Ik ben alleen in achterbuurten bekend onder probleemjongeren en tussen oude taarten. Ik hang ergens rond zonder de toekomst te erkennen. Ik herken soms geluiden, tijdens de nacht, die ik verdacht vind.
Ik ben gewoon H., in het dagelijks leven Hubert Stuipje.
© december 2010, mobar
Ik ben gewoon H., in het dagelijks leven Hubert Stuipje, dat weet je nu onderhand helemaal zeker.
Het leven liet mij dwalen. Men kent mij niet, dat is het probleem.
Ik ben alleen in achterbuurten bekend onder probleemjongeren en tussen oude taarten. Ik hang ergens rond zonder de toekomst te erkennen. Ik herken soms geluiden, tijdens de nacht, die ik verdacht vind.
Ik ben gewoon H., in het dagelijks leven Hubert Stuipje.
© december 2010, mobar
Abonneren op:
Posts (Atom)