1987
Met Jeroen Splinterman heb ik geen contact meer. Ik heb hem geschreven dat hij eerst maar eens wat levenswijsheid moet opdoen voordat hij het nodig vindt om mij liefdesgedichten te sturen. Alles wijst erop dat hij nog maagd is, en dat komt zijn gedichten zeker niet ten goede. Daarnaast vind ik het ongepast om op deze manier met een klasgenoot van mijn dochter te corresponderen. Ik wil niet beweren dat er nog nooit een gedichtenbundel van formaat door een maagd geschreven is, maar in het geval van Jeroen Splinterman zal blijven hopen onverbiddelijk tot teleurstelling leiden. En dan niet alleen in de liefde, maar eigenlijk over het hele leven, en alles wat er bij komt kijken in deze maatschappij waarin levensgeluk in grote mate afhangt van het beheersen van het intellect. Bij sommige mensen valt het niet direct op, dat de logica die ze verkondigen incorrect is, maar bij Jeroen Splinterman heeft alles een betekenis, die iedereen accepteert omdat hij zo jong is, en men geneigd is jonge wijsheid te idealiseren, omdat ze zoveel zachter aankomt dan oude wijsheid, die vaak tragischer oogt van aard.
Jola Hum.
woensdag 28 november 2012
1990
1990
Een bijnaam in de schrijverswereld? Ja, die heb ik, verdiend en gekregen. Niet omdat ik er om vroeg, maar enkel uit behoefte van mijn lezers. En dat is een goede zaak. Het heeft geen enkele zin, zelf allerlei bijnamen te gaan aandragen, uit behoefte een overleden kat nog een laatste eer te bewijzen, Of, en niet minder belangrijk, om weer tussen het volk te zijn. De meeste bijnamen liggen voor het oprapen, en vertellen iets geestig over de aard van de auteur. Er zijn ook bijnamen die alleen over de aard van de auteur gaan en niet over de auteur zelf. En er zijn natuurlijk ook bijnamen die zo voor de hand liggen dat het geen bijnamen meer zijn, maar hoofdnamen, om de mate van bekendheid in te richten naar de behoefte van de binnenwereld. Net als bij de dieren, luistert de mens over het algemeen meer naar de klank dan naar de inhoud, dus ik kan heel goed met Oma Muts leven.
Jola Hum aka Oma Muts.
....
Een bijnaam in de schrijverswereld? Ja, die heb ik, verdiend en gekregen. Niet omdat ik er om vroeg, maar enkel uit behoefte van mijn lezers. En dat is een goede zaak. Het heeft geen enkele zin, zelf allerlei bijnamen te gaan aandragen, uit behoefte een overleden kat nog een laatste eer te bewijzen, Of, en niet minder belangrijk, om weer tussen het volk te zijn. De meeste bijnamen liggen voor het oprapen, en vertellen iets geestig over de aard van de auteur. Er zijn ook bijnamen die alleen over de aard van de auteur gaan en niet over de auteur zelf. En er zijn natuurlijk ook bijnamen die zo voor de hand liggen dat het geen bijnamen meer zijn, maar hoofdnamen, om de mate van bekendheid in te richten naar de behoefte van de binnenwereld. Net als bij de dieren, luistert de mens over het algemeen meer naar de klank dan naar de inhoud, dus ik kan heel goed met Oma Muts leven.
Jola Hum aka Oma Muts.
....
zaterdag 10 november 2012
Leven zonder liefde
2010
Leven zonder liefde
De auteur van een van de meest verkochte boeken ter wereld.
Je probeert te overdenken wie zij is geweest. Ze was net zo snel gekomen als
verdwenen. Een beroemdheid gedurende de monsterverkoop van een bestseller,
een van de meest verkochte boeken aller tijden:
Leven zonder liefde.
Je tracht te weten te komen, als wat voor soort mens zij in haar leven stond. Je probeert te begrijpen hoe zij haar dagen doorbracht. Heeft zij geheimen gehad die het daglicht niet konden verdragen? Had haar zelfgekozen dood een diepere bedoeling? Waarom pleegde zij zelfmoord? Ontnam zij zich van het leven door zich op te hangen aan een oude zware tak van de grote wilgenboom. Liet zij een boodschap na? Is er nog leven na de dood? Is er alleen maar leven na de dood? Is het leven er slechts om dood te gaan? Je weet het niet, maar er is nog hoop. Er is nog hoop zolang de hoop niet sterft, je kan de waarheid achterhalen. En misschien het licht weer zien, wanneer deze verdwaalde nacht van gedachten voorbij is. Waarom is alles zo gegaan?
Je bent bereid om de waarheid te achterhalen. Je hebt er het geduld voor, en de karaktereigenschappen. Jij zwelgt niet in zelfmedelijden. Je bent de juiste persoon. Je bent hier niet voor niets naar toegegaan. Je bent in staat om te incasseren. Dit zuchtend landschap verwachtte jou al lang, heeft al die tijd, seizoenen lang, op jou gewacht. Je bent hier naar toegekomen om over haar na te denken. Om te weten te komen wie zij nu werkelijk was.
Zij was vast een bijzonder mens. Haar woorden over de koekkoek spraken boekdelen. Haar woorden over de oeverlanden, waren de juiste. Ze kende de precieze kleurstelling van alle door vogels gelegde eieren. Ze was geen excuus-Truus, als het ging om de erkenning van de betekenis van het daglicht. Of het nu van boven of van beneden kwam. Ze wees alternatieve therapieën niet bij voorbaat af, haar stem was warm door het blonde lokken van de wind. Ze wist mensen aan zich te binden, kon heel aardig schilderen, hield van pure kleuren. Ze hield ervan om mensen heel dichtbij te laten komen. Het leek een beetje of iedereen uit haar kennissenkring haar persoonlijk bezit was. Ze hield van materiële dingen die ze uitstalde over een tapijt van tijd en ruimte.
Ze hield niet van zweven, was altijd nuchter en deed aan yoga en meditatie.
Ze presenteerde altijd een koekje bij de koffie, een koekje met daarop de eerste letter van de voornaam van de genodigde. Af en toe genoot zij van oesters en champagne, maar ze werd ook blij van een boterham met pindakaas en een glas geitenmelk, die ze met de straatkinderen deelde.
Ze was overal in het dorp geliefd en men probeerde haar over te halen om op zangles te gaan, omdat ze tijdens het praten zo'n prachtige stem had.
En je bent naar haar schrijvershutje in het bos gegaan. Je las het grijze schrift met aandacht en begrip, die bijzondere woorden. Alsof zij de ernst van de natuur begreep als geen ander. Zij wist iets over het leven. Zij wist iets over het voorjaar, en over de liefde, de allesomvattende liefde, daar heeft zij over geschreven tot aan haar dood, daar bij die boom, niet ver van haar kleine huis aan de waterkant, waar nu de herfstbladeren verteren en verder composteren als een ceremonieel afscheid van de zomer en toenadering tot de winter.
Daar zat zij toen, bij de boom van de dichters, na te denken over de liefde, het tekort aan liefde, en het verlangen naar de liefde. Totdat zij tenslotte tot de conclusie kwam dat liefde niet bestond en het inmiddels beroemd geworden feministisch handboek "Leven zonder liefde" schreef, om vervolgens zelfmoord te plegen, wegens het verpletterende succes van dit boek.
Jij staat nu bij die bijzondere boom, en ziet het uitzicht over het water. Je probeert je haar leven voor te stellen, en je houdt het niet droog. Tranen rollen over jouw wangen, hier midden in de natuur, midden in het landschap. Je hebt het koud. Het is Herfst. De avonden worden kouder. Waarom is het zo gegaan? Waarom heeft het zo moeten eindigen? Was er geen weg meer terug? Vond zij geen uitweg meer in haar gedichten? Waar zij er zoveel van heeft geschreven, gedichten over de natuur en het leven. Had zij geen vrienden? Was zij echt alleen maar eenzaam, terwijl er zovele mensen en dieren van haar hielden? Had zij dan niet in de gaten dat iedereen van haar hield?
Je weet het niet. Je staat hier maar te staan. En op het laatst denk je nergens meer over na en voel je alleen nog maar het verdriet en de leegte, omdat zij er niet meer is, en jij haar nooit meer zal vergeten, omdat je haar gedichten hebt gelezen in het oude grijze schrijft. Je kan haar nooit meer vergeten omdat je zoveel waarheid in haar gedichten hebt gelezen. Je zal haar altijd blijven herinneren middels het boek
Leven zonder liefde.
© maart 2010, mobar
Leven zonder liefde
De auteur van een van de meest verkochte boeken ter wereld.
Je probeert te overdenken wie zij is geweest. Ze was net zo snel gekomen als
verdwenen. Een beroemdheid gedurende de monsterverkoop van een bestseller,
een van de meest verkochte boeken aller tijden:
Leven zonder liefde.
Je tracht te weten te komen, als wat voor soort mens zij in haar leven stond. Je probeert te begrijpen hoe zij haar dagen doorbracht. Heeft zij geheimen gehad die het daglicht niet konden verdragen? Had haar zelfgekozen dood een diepere bedoeling? Waarom pleegde zij zelfmoord? Ontnam zij zich van het leven door zich op te hangen aan een oude zware tak van de grote wilgenboom. Liet zij een boodschap na? Is er nog leven na de dood? Is er alleen maar leven na de dood? Is het leven er slechts om dood te gaan? Je weet het niet, maar er is nog hoop. Er is nog hoop zolang de hoop niet sterft, je kan de waarheid achterhalen. En misschien het licht weer zien, wanneer deze verdwaalde nacht van gedachten voorbij is. Waarom is alles zo gegaan?
Je bent bereid om de waarheid te achterhalen. Je hebt er het geduld voor, en de karaktereigenschappen. Jij zwelgt niet in zelfmedelijden. Je bent de juiste persoon. Je bent hier niet voor niets naar toegegaan. Je bent in staat om te incasseren. Dit zuchtend landschap verwachtte jou al lang, heeft al die tijd, seizoenen lang, op jou gewacht. Je bent hier naar toegekomen om over haar na te denken. Om te weten te komen wie zij nu werkelijk was.
Zij was vast een bijzonder mens. Haar woorden over de koekkoek spraken boekdelen. Haar woorden over de oeverlanden, waren de juiste. Ze kende de precieze kleurstelling van alle door vogels gelegde eieren. Ze was geen excuus-Truus, als het ging om de erkenning van de betekenis van het daglicht. Of het nu van boven of van beneden kwam. Ze wees alternatieve therapieën niet bij voorbaat af, haar stem was warm door het blonde lokken van de wind. Ze wist mensen aan zich te binden, kon heel aardig schilderen, hield van pure kleuren. Ze hield ervan om mensen heel dichtbij te laten komen. Het leek een beetje of iedereen uit haar kennissenkring haar persoonlijk bezit was. Ze hield van materiële dingen die ze uitstalde over een tapijt van tijd en ruimte.
Ze hield niet van zweven, was altijd nuchter en deed aan yoga en meditatie.
Ze presenteerde altijd een koekje bij de koffie, een koekje met daarop de eerste letter van de voornaam van de genodigde. Af en toe genoot zij van oesters en champagne, maar ze werd ook blij van een boterham met pindakaas en een glas geitenmelk, die ze met de straatkinderen deelde.
Ze was overal in het dorp geliefd en men probeerde haar over te halen om op zangles te gaan, omdat ze tijdens het praten zo'n prachtige stem had.
En je bent naar haar schrijvershutje in het bos gegaan. Je las het grijze schrift met aandacht en begrip, die bijzondere woorden. Alsof zij de ernst van de natuur begreep als geen ander. Zij wist iets over het leven. Zij wist iets over het voorjaar, en over de liefde, de allesomvattende liefde, daar heeft zij over geschreven tot aan haar dood, daar bij die boom, niet ver van haar kleine huis aan de waterkant, waar nu de herfstbladeren verteren en verder composteren als een ceremonieel afscheid van de zomer en toenadering tot de winter.
Daar zat zij toen, bij de boom van de dichters, na te denken over de liefde, het tekort aan liefde, en het verlangen naar de liefde. Totdat zij tenslotte tot de conclusie kwam dat liefde niet bestond en het inmiddels beroemd geworden feministisch handboek "Leven zonder liefde" schreef, om vervolgens zelfmoord te plegen, wegens het verpletterende succes van dit boek.
Jij staat nu bij die bijzondere boom, en ziet het uitzicht over het water. Je probeert je haar leven voor te stellen, en je houdt het niet droog. Tranen rollen over jouw wangen, hier midden in de natuur, midden in het landschap. Je hebt het koud. Het is Herfst. De avonden worden kouder. Waarom is het zo gegaan? Waarom heeft het zo moeten eindigen? Was er geen weg meer terug? Vond zij geen uitweg meer in haar gedichten? Waar zij er zoveel van heeft geschreven, gedichten over de natuur en het leven. Had zij geen vrienden? Was zij echt alleen maar eenzaam, terwijl er zovele mensen en dieren van haar hielden? Had zij dan niet in de gaten dat iedereen van haar hield?
Je weet het niet. Je staat hier maar te staan. En op het laatst denk je nergens meer over na en voel je alleen nog maar het verdriet en de leegte, omdat zij er niet meer is, en jij haar nooit meer zal vergeten, omdat je haar gedichten hebt gelezen in het oude grijze schrijft. Je kan haar nooit meer vergeten omdat je zoveel waarheid in haar gedichten hebt gelezen. Je zal haar altijd blijven herinneren middels het boek
Leven zonder liefde.
© maart 2010, mobar
Z L
Zuchtend Landschap:
De bomen zijn moe
De wind waait de hoogste bomen krom.
Het is een warme wind. De bomen zijn moe,
jij bent moe, iedereen is moe,
je bent niet meer in staat vooruit te kijken.
Je bent moe van het soep eten.
Iedereen is te moe om vooruit te kijken.
Je kijkt alleen nog maar achteruit.
Iedereen kijkt alleen nog maar achteruit.
Je weet dat je onderdeel van het landschap bent.
Iedereen is onderdeel van het landschap,
het landschap is onderdeel van de natuur.
De natuur heerst over de planeet.
De planeet is een nietig onderdeel van het heelal.
Een natuurlijke droom van het onderliggende speeksel.
...
- mobar -
Maart 2007
De bomen zijn moe
De wind waait de hoogste bomen krom.
Het is een warme wind. De bomen zijn moe,
jij bent moe, iedereen is moe,
je bent niet meer in staat vooruit te kijken.
Je bent moe van het soep eten.
Iedereen is te moe om vooruit te kijken.
Je kijkt alleen nog maar achteruit.
Iedereen kijkt alleen nog maar achteruit.
Je weet dat je onderdeel van het landschap bent.
Iedereen is onderdeel van het landschap,
het landschap is onderdeel van de natuur.
De natuur heerst over de planeet.
De planeet is een nietig onderdeel van het heelal.
Een natuurlijke droom van het onderliggende speeksel.
...
- mobar -
Maart 2007
donderdag 8 november 2012
De nacht op het verlaten strand
Een verhaal uit het verleden ( 2010 )
De nacht op het verlaten strand
Voor iedereen die mij niet kent, en nooit zal leren kennen, en voor alle mensen die mij plotseling vergeten zijn, door te dromen in het duister, met slechts één verlangen, de behoefte mij uit het geheugen te wissen, door nooit meer aan mij te denken. Dit nachtelijke avontuur is de letterlijke weergave van een droom, zoals ik mij die kan herinneren, door de letterlijke betekenis ervan. Normaal schakel ik voor de uitleg van mijn dromen, de droomdeskundige James Absurdy in, maar omdat die vorig jaar, in armoede en ondervoed, in een stadspark is overleden moet ik het zelf doen. Ik ben nog steeds die ongelovige Thomas, die jullie kennen uit mijn verhalen, ik laat mezelf geen oor aan naaien, nog geloof ik dat ik zelf alles beter weet dan een ander. Ik volg gewoon mijn gevoel en overleg zo goed mogelijk met mijn verstand. Ik ben een niet berekende gevoelsmatige gevoelsdenker, met hart en brein op de goede, niet onderling te verwisselen plaats. En ja ik hecht soms waarde aan de betekenis van mijn dromen, omdat ze vaak zo levendig zijn, en seksueel veel intenser, veel dromeriger ingekleurd dan de werkelijkheid, van de meeste andere saaie mensen. Ik ben eigenlijk een expert, een ervaringsdeskundige op het gebied van schitterende dromen. Maar deze droom was anders, laat ik maar vertellen anders dwaal ik af van het verhaal dat deze droom moet voorstellen.
Ik, Thomas bevond mij op een verlaten strand, met een vrouw die ik slechts in dromen had leren kennen. Het was op datzelfde verlaten strand, bij dat kampvuur en zij stond daar naakt. En ik moet zeggen, ondanks mijn sporadisch geuite homoseksuele neigingen, ik vond het een geweldig aantrekkelijke, om niet te zeggen geile, vruchtbare vrouw, met een slanke taille en een kapsel gemaakt door de wind.
Ik keek haar in haar mooie reebruine ogen, ze schreeuwde, radeloos, eenzaam, naakt. Ze leek me hulpeloos verlaten en het leek er ernstig op dat ze zin had in seks, en dan het liefste niet met een kabouter.
Ze was woedend over wat ik haar had verteld. Mijn eenvoudige leven als ongelovige Thomas was haar in het verkeerde keelgat geschoten. Ze vond het niet helemaal hygiënisch, en vanuit haar geest niet geoorloofd, dat ik mezelf niet tot de kudde wilde laten toebehoren, vanwege de eigenwijsheid van mijn eigenste ziel.
Ze kon niet langer meer naar mijn simpele woorden, de woorden van een gewone man, luisteren. Ik deed er alles aan om zo gewoon mogelijk te lijken, maar het wilde niet lukken.
Ze was verliefd op een Goddelijk persoon, maar door de lethargie waarin ze haar leven doorbracht, voelde de liefde koud aan, kouder dan aan te geven was door middel van een thermometer. Een geestelijke koude, die zelfs de meest bevroren zielen verder deed bevriezen, totdat er niets meer te bevriezen was. Ze stond bekend als ijskoningin, een dame met een bevroren hart en een roestig ego. Ze had rare neigingen en deelde mensen in wezens die haar wel of niet goed gezind waren, maar ze bleef al die tijd bloot, zonder kleren voor haar ziel, en bevroren van binnen als een ijzig blok ijs. Ze kon geen liefde meer geven omdat de bitterheid haar een harnas om het lijf had gegoten. Een ondoordringbaar harnas, een ijzeren kledingstuk dat alle manlijke mislukkelingen op een afstand hield. Haar hart kende slechts bitterheid en werd gevoed door jaloezie, en een bloedeloos verlangen de eigen chaos af te wisselen met onafzienbare leegte.
Ik probeerde haar te ontdooien, maar ook mijn woorden waren zinloos, omdat het menselijke woorden waren. En juist de menselijke woorden hadden haar bedrogen, hadden haar al die jaren voor gelogen. Woorden die niet langer betekenis hadden,
die door de herhaling alle betekenis hadden verloren. Nu was zij leger dan ooit, ik hield haar hand vast, wilde haar troosten. Ik had bijna spijt dat ik haar ooit iets had verteld, maar ik kon niet zwijgen. Zij moest het weten. Ik gooide wat brandhout op het vuur. Mijn wenkbrauwen trilden van de zenuwen, zoals ze altijd deden wanneer ik zenuwachtig probeerde te vertellen, dat ik, ondanks alles wat er in het verleden gebeurd was, van haar hield, en dat ik haar niet opnieuw zou verlaten. Ze was de enige vrouw die ik geneukt had op aarde, in het zand.
Ik zag haar tranen, alsmaar haar tranen, warme tranen, veel verdriet. Het was op hetzelfde strand, bij dat kampvuur. Ik moest haar troosten, maar zij liet zich niet troosten, zij was ontroostbaar geworden door haar eenzame leven. En ze wilde niets van mijn leven weten, zo ver vandaan was ik werkelijk van haar vandaan in haar gedachten.
Ze moest weer helemaal opnieuw beginnen, maar dat wist ze zelf ook wel, dat hoefde ik haar niet te vertellen. Eerst een beetje doodgaan, geestelijk sterven en dan opnieuw beginnen
Er zat een huivering in mijn denken, ik kon haar ook mijn ellende schenken, ik had veel ellende te schenken, miste een oor en een teelbal, maar ik kon voor heel even, geen ellende meer bedenken. Ik had mijn eigen zorgen, grote zorgen over de toekomst. Ik wilde dichter worden, en gedichten over koffie schrijven, maar ik kwam niet verder dan een gedicht over een koffiekan, wat ik aan niemand durfde te laten lezen, omdat ik nogal stotterde als ik voorlas, en mijn eigen gedichten mijn stotteren niet verdroegen.
Ik warmde mijn ziel nog wat aan het vuur en besloot ook te gaan huilen. Het waren niet eens bittere tranen, of tranen die pijn deden. Het waren zuivere tranen, tranen van diepere ontroering door dit toevallige samenzijn in de nacht op het strand.
Ik bleef de hele nacht huilen bij het vuur en dacht aan mijn moeder, maar ik wist tijdens het huilen, dat mijn moeder niet aan mij dacht, en dat zelfs moederliefde kon slijten op de lange duur. Ik hield plotseling mijn hart vast en kneep haar in haar handen. Ze was nog steeds de vrouw in wie ik hijgend was klaar gekomen, ze kon haar hoofd soms draaien wanneer je het niet verwachtte.
Daarop gaf zij mij te kennen, dat de nacht lang had geduurd. De wind van zee voelde koud aan, we besloten weer terug naar het dorp te gaan, maar ik voelde dat de eenzaamheid haar voorgoed gevangen zou blijven houden. Alles wat ik had gedaan, had haar eenzaamheid alleen maar erger gemaakt. Het schuldgevoel moest ik nog lang bij me dragen. Het was voor mij een zware jas.
*
© maart 2010, mobar
Abonneren op:
Posts (Atom)