Anonieme geluiden 1

"Brrrrrrroooookkkkkkkbrukkkkkbrukkbrukbrukkkkkkkkkkkkekkekekekeke" klonk er onder het waanzinnig lichaam van de student, die voor het eerst ophield met schreeuwen. Iedereen was stil, één van ons ging naar binnen om een deken te halen en sloeg die om de gekalmeerde gek. De waanzinnige uitdrukking op zijn gezicht was verdwenen. We gingen weer naar binnen om nog wat te eten. We zaten aan de koffie en waren allemaal wat rustiger geworden toen het opnieuw klonk:"Brrrrrrroooookkkkkkkbrukkkkkbrukkbrukbrukkkkkkkkkkkkekkekekekeke"deze keer harder dan ooit. We schrokken, niet alleen van het geluid, maar we waren ook bang dat onze vriend weer krankzinnig zou worden, en zich opnieuw uit zou gaan kleden, maar dat gebeurde niet. De avond verliep voor de rest eigenlijk vrij rustig, misschien omdat we zo geschrokken waren, maar we waren eigenlijk kalmer dan voordat dit gebeurde. We hadden het gevoel dat dit voortaan bij ons leven zou gaan horen en we namen anoniem het besluit om er niet over te praten. We zouden voortaan zwijgen als een graf als iemand ons er naar zou vragen.De weken daarna werd het pas echt voorjaar. Het lukte ons aardig om het voorval te vergeten. Wij, studenten van de nieuwe wereld, kochten nieuwe planten voor in de tuin, maar we piekerden er niet over de kuil dicht te gooien. Ook ondernamen we geen enkele poging om de kuil nog dieper te maken. Het leven verliep zo rustig en we werden zo zorgzaam voor elkaar, dat het eigenlijk niet opviel dat het geluid voor het eerst voor langere tijd niet te horen was. Des te meer viel het op toen het weer klonk "Brrrrrrroooookkkkkkkbrukkkkkbrukkbrukbrukkkkkkkkkkkkekkekekekeke"opnieuw harder dan ooit, om ons te overtuigen dat we weer de tuin in moesten. En dan deden we zo snel mogelijk, en deze keer lieten we ons door niets en niemand tegenhouden. We grepen naar de schop en begonnen om de beurt als wilden te graven wat als resultaat had, dat de kuil nog zestig centimeter dieper werd."Brrrrrrroooookkkkkkkbrukkkkkbrukkbrukbrukkkkkkkkkkkkekkekeke"het leek steeds harder te gaan klinken."Brrrrrrroooookkkkkkkbrukkkkkbrukkbrukbrukkkkkkkkkkkkekkekeke""Brrrrrrroooookkkkkkkbrukkkkkbrukkbrukbrukkkkkkkkkkkkekkekeke"Het geluid was nu drie keer achter elkaar te horen, we keken elkaar verschrikt aan, bang dat we deze keer allemaal krankzinnig zouden worden, maar niets was minder waar, we konden plotseling heel helder denken en we roken een sterk indringende zure lucht die ook uit kuil leek te komen. We probeerden onze drang om de kuil nog verder uit te diepen te onderdrukken, maar de geur had iets verleidelijks, en we groeven toch maar één voor één verder in de kuil, die langzaam maar zeker dieper werd. Daar stonden we dan, studenten van de beloofde wereld, onwezenlijk starend in de diepte van de kuil, in onze nette kleren, ons gezonde humeur met alles wat we hadden geleerd, en onze goede manieren. Het was nu meer dan duidelijk, de zure lucht kwam uit de kuil en werd met de seconde penetranter, ook begon het bodemwater opééns te borrelen, als of er iets dramatisch verandert was in het bestaan van de kuil. We wisten direct dat we getuigen waren van een zeer bijzondere gebeurtenis, en keken als door een magneet aangetrokken naar het borrelende bodemwater, dat langzaam veranderde van temperatuur. We waren verbijsterd, het water leek te gaan koken, en na vier minuten was dat inderdaad het geval. Er ontstond een paarse damp, die opsteeg uit de kuil en die dezelfde sterk indringende zure geur had. We stonden zo verstild van verbazing, dat we niet wegliepen, maar toegaven aan onze nieuwsgierigheid, die leek te zijn verzonken in dit moment van verbijstering. Wij waren de enige die konden getuigen, vastbesloten ondanks de angstige aarzelingen die in onze wijsheid lag besloten.Eén van ons wilde wel naar binnen gaan om de Bijbel te halen, maar Peter vond dat geen goed idee. Tom Kruis , de meest Christelijke student uit Arnhem en omstreken in die tijd, legde zich daar bij neer, wat uitzonderlijk was in zijn geval. We waren niet langer bang dat hij zich opnieuw zou gaan uitkleden en krankzinnig zou gaan schreeuwen.We hadden niets tegen religie, maar des te meer tegen mensen die namens God trachten te spreken, en dat deed hij iedere keer wanneer hij krankzinnig werd. Een eenzame vorm van mystiek had zich genesteld in onze breinen en ons gemeenschappelijke geweten, want we waren met zijn allen verantwoordelijk, ook al zonderden sommigen zich af en toe af, om het te laten bezinken. We kenden de meest eenzame vormen van twijfel, en vormden onze gedachten door onze wijsheden te overleggen, rationele argumenten te doorgronden. We dronken als nieuwsgierige leken steeds nieuwe informatie, die doordrong in de bloedwegen van ons denken. We hadden geen tijd om er lang over na te denken, want het verdampen van het bodemwater ging steeds sneller. Als je droog komt te staan is alle twijfel een luxe, we zogen gedachten in elkanders gedachten. Dachten samen even hetzelfde over gemeenschap en tijd, hadden het voor elkander over, in gedachten te verdiepen. Maar de tijd ging te snel om te denken, om werkelijk te denken. En het verdampen ging steeds sneller, totdat we omhuld waren met de zure paarse damp, en we door het inademen ervan langzaam maar zeker begonnen te hallucineren.Eén van ons beweerde allerlei bloemen te zien met een Hemelse pracht en prachtige doorwerkte kleuren, alle kleuren van de regenboog. We merkten daar niets van, we hadden allemaal, stuk voor stuk, een eigen hallucinatie, die varieerde van fantasieën over beschilderde kippeneieren, naakte danseressen, tot een raar visioen over een man met een grote grijze baard, die op een grijs paard zat. Weer een ander beweerde grote vleermuizen te zien, maar hij wist ook al niet waar die vandaan kwamen. Tenslotte beweerde een ander dat er een wolf in de tuin stond te kwispelen, maar ook hij kon dat niet bewijzen. We werden er niet bang van, we moesten giechelen, waren volkomen gedrogeerd door de paarse damp, die door de hele tuin walmde. Het duurde ongeveer een half uur, waarin we de meest bizarre verhalen aan elkaar vertelden over de hallucinaties, toen werden we heel erg moe van ons gepraat en alle indrukken. Nog geheel omhuld door de paarse damp gingen we het huis weer binnen, om zo snel mogelijk een slaapplaats te vinden. We waren zo verschrikkelijk moe, dat we met kleren aan in slaap vielen, en drie nachten en dagen bleven slapen, zonder onderbreking en zonder noemenswaardige dromen.


Voetnoot: Deze tijd, van slapen zonder onderbreking, werd later bekend als het begrip: De droomstilte, voer voor psychologen en psychiaters. Specialisten die ook op zoek waren naar het geheim van de zingende cavia, een muzikaal knaagdier dat internationale bekendheid genoot, en ontdekt was in een Amsterdamse achterbuurt.


*







© december 2009, mobar