Zondag 19 juli 2009
Goedkope taart
Professor Veter Weetwinkel, bekend van radiostation de Bonte Kakel Papegaai
heeft mij, Peter Wildwolf, gevraagd een column te schrijven.
"Waar moet die column dan over gaan" vroeg ik hem met mijn verlegen achterdocht.
"Dat moet je zelf weten" antwoordde hij droogjes, zonder emoties te tonen, gewoon zakelijk, zoals iedereen
ten tijden van de economische crisis .Ik was al een tijdje actief, als soort van dichter,
in een glazen dorp, met een gekozen burgermeester, voor wat dat voorstelde.
De mensen vonden mijn gedichten mooi, en zeiden:
"Peter Wildwolf, je hebt talent".
Ik wist het eigenlijk niet, het stelde niet veel voor, het was leuk als je geen verveling kende, maar verder, ach ik deed argeloos mijn best, probeerde zo goed mogelijk te schrijven.
Ik had ook al een keer een gedichtje geschreven over de gang naar het keukenkastje.
Dat gedichtje dat had ik uit mijn hart geschreven, en het geheim was dat in het keukenkastje mijn medicijnen lagen, als enig chemisch actiemiddel tegen mijn onvermijdelijke onderlinge aanvallen veroorzaakt door de onverschilligheid van de mensheid in zijn algemeen en mijn argwaan in het bijzonder.
Ik schreef wel eens een column omdat ik wist dat idioterie in een column als normaal beschouwd werd en ik verbleef twee dagen met die column op de droomzolder, tussen de ander normale mensen, die mij graag als normaal wilden beschouwen. Voor mij brak de tijd aan voor een nieuwe column, dus ik was verrukt toen Veter Weetwinkel het mij vroeg.
Ik hield er van om mijn onderwerpen dicht bij huis te zoeken, dus ik dacht eigenlijk onmiddellijk aan goedkope taart, omdat dat zo voor de hand ligt.
Column: Goedkope taart (voor Veter Weetwinkel)
Aan goedkope taart kleven een onnoemelijk aantal voordelen.
Ik durf er hier slechts een paar te noemen. Het eerste voordeel heeft te maken met de fysiek aanwezigheid van de taart. Je kunt er van eten om je smaakpapillen te verwennen, maar je kunt er ook je gezicht in drukken om je vrienden te verwennen. Het voordeel van de goedkope taart als column laat zich raden, het is voor iedereen herkenbaar, en de doelgroep met de meeste tijd komt het vaakste langs. Misschien zijn er lezers die zich toch ondanks alle verwarring afvragen of de taart een ziel heeft. Of de taart er zich van bewust is dat wat met de ene hand is uitgedeeld niet met de andere hand kan worden tegengesproken. Of de taart zich er iets aan gelegen laat of de mond waarin de taart zich bevind niets anders dan de waarheid spreekt, en dat de mond daarin ook zichzelf is, en altijd zichzelf zal blijven. Of dat de taart van mond tot mond gaat, totdat er een nieuwe taart moet worden aangerukt. Dat de taart voor verwarring kan zorgen mag blijken uit de volgende anekdote die ik opving in een filiaal van de Hebt in Amsterdam West.. Ik stond voor de taarten afdeling om een goedkope taart te kopen en mijn oren vingen het volgende gesprekje op. "Is die taart vers gebakken, mevrouw van de Hebt" vroeg een keurige intelligent ogende jongeman, aan de mevrouw van de taarten. "Ja, die taart is vers gebakken , meneer, wij van de Hebt, staan voor kwaliteit". "Hoe kan die taart dan zo goedkoop zijn" vroeg de jongenman."Omdat er veel vraag is naar goedkope taarten" antwoordde de taart.Het verbaasde mij dat de taart kon antwoorden, maar ik vond hierinhet bewijs voor bestaan van de ziel en de taart. En ik besloot toch maar zelf een taart te bakken, naar aanleiding van een recept dat ik op Internet had gevonden. Het werd een erg smakelijke taart. Vermoedelijk veel lekkerder dan de taart van de Hebt, maar dat kan ik niet achterhalen omdat ik die nooit eerder kocht en nooit zal kopen.
Peter Wildwolf. Ervaringsdeskundige.
Circa : 2005, Noord Holland.
© maart 2009, Hubert Stuipje
dinsdag 25 september 2012
zaterdag 22 september 2012
Kleurrijk leven deel 1
Kleurrijk leven deel 1
"Om het leven meer kleur te geven", er kwam eigenlijk geen antwoord en toen herhaalde Alfons het weer "om het leven meer kleur te geven". Had hij dan niet beter schilder kunnen worden? Had zijn leven dan geen kleur genoeg? Wie had eigenlijk het genoegen met hem te praten? Waarom gaf diegene geen antwoord?
Alfons sprak opnieuw:
"Ik schrijf eigenlijk alleen gedichten om het leven meer kleur te geven, en de gedichten die ik heb geschreven zijn alleen bedoeld geweest voor het doel waarvoor ze destijds zijn geschreven".
Florian van Driesteveld gaf nog steeds geen antwoord, maar vroeg voorzichtig "Doel?"
“Ondertussen ben ik het huis uit geweest om op zoek te gaan naar een prachtig huis in Parenveld, maar het huis viel tegen en mijn reisgenoot had geen geweldig humeur die dag, dus we hebben ons een later datum voorgesteld en ik ben weer terug naar mijn woonplaats gekomen. “
"Alleen maar omdat neurotische gemaal met woorden te stoppen",
Alfons keek Florian van Driesteveld brutaal aan, maar Florian stelde voor een boek uit de boekenkast te trekken.
"Mijn enige doel is de bezwering van dat gemaal".
Florian had een boek in handen maar Alfons keek hem woedend aan en met een snelle beweging van zijn rechterhand griste hij het boek uit de handen van Florian van Driesteveld.
Hij smeet het boek op de stoel en haalde een schrift te voorschijn terwijl hij trots naar Florian keek.
"Luister Florian, dit is nu waar het eigenlijk om gaat: OP WEG NAAR SCHRIFTELIJKE GEDACHTEN,
dit heb ik geschreven na de wereldcrisis, je weet wel toen ik heel erg in de put zat. Luister lieve Florian, je moet het me beloven, en nooit aan iemand door vertellen, ook niet als iemand je dwingt, in dit schrift staat alles geschreven, en ik ben ooit zo stom geweest om het aan die leraar Nederlands te laten lezen en die heeft het toen verworpen, niet wetende welk een betekenis, Florian"
“Niet wetende welke betekenis het nog zou krijgen, Florian”.
Florian keek aandachtig naar het schrift.
OP WEG NAAR SCHRIFTELIJKE GEDACHTEN
stond er met grote krulletters op de kaft.
© oktober 2011 - mobar
"Om het leven meer kleur te geven", er kwam eigenlijk geen antwoord en toen herhaalde Alfons het weer "om het leven meer kleur te geven". Had hij dan niet beter schilder kunnen worden? Had zijn leven dan geen kleur genoeg? Wie had eigenlijk het genoegen met hem te praten? Waarom gaf diegene geen antwoord?
Alfons sprak opnieuw:
"Ik schrijf eigenlijk alleen gedichten om het leven meer kleur te geven, en de gedichten die ik heb geschreven zijn alleen bedoeld geweest voor het doel waarvoor ze destijds zijn geschreven".
Florian van Driesteveld gaf nog steeds geen antwoord, maar vroeg voorzichtig "Doel?"
“Ondertussen ben ik het huis uit geweest om op zoek te gaan naar een prachtig huis in Parenveld, maar het huis viel tegen en mijn reisgenoot had geen geweldig humeur die dag, dus we hebben ons een later datum voorgesteld en ik ben weer terug naar mijn woonplaats gekomen. “
"Alleen maar omdat neurotische gemaal met woorden te stoppen",
Alfons keek Florian van Driesteveld brutaal aan, maar Florian stelde voor een boek uit de boekenkast te trekken.
"Mijn enige doel is de bezwering van dat gemaal".
Florian had een boek in handen maar Alfons keek hem woedend aan en met een snelle beweging van zijn rechterhand griste hij het boek uit de handen van Florian van Driesteveld.
Hij smeet het boek op de stoel en haalde een schrift te voorschijn terwijl hij trots naar Florian keek.
"Luister Florian, dit is nu waar het eigenlijk om gaat: OP WEG NAAR SCHRIFTELIJKE GEDACHTEN,
dit heb ik geschreven na de wereldcrisis, je weet wel toen ik heel erg in de put zat. Luister lieve Florian, je moet het me beloven, en nooit aan iemand door vertellen, ook niet als iemand je dwingt, in dit schrift staat alles geschreven, en ik ben ooit zo stom geweest om het aan die leraar Nederlands te laten lezen en die heeft het toen verworpen, niet wetende welk een betekenis, Florian"
“Niet wetende welke betekenis het nog zou krijgen, Florian”.
Florian keek aandachtig naar het schrift.
OP WEG NAAR SCHRIFTELIJKE GEDACHTEN
stond er met grote krulletters op de kaft.
© oktober 2011 - mobar
Wilde verlangens 18 +
Wilde verlangens 18 +
Haar stevig malse wulpse borsten lente gestreeld door verkwikkende zon een klein beetje zichtbaar, ontbloot net voldoende om te begrijpen hoe zij zich vrouw voelt en wijsheid straalt uit haar gewimperde ogen lebberend met haar lange tong aan een fruitijsje met vitamine C genietend van alles in haar leven met die vrolijk lachende blik haar jurk strak om haar welgevormde lijf ze is helemaal Violette Zandheuvel deze prachtige intelligente vrouw ze zou zo maar kunnen besluiten om een echte dichteres te worden met een dichter om haar te beminnen vol met verzen, rijk aan zinnelijk genot en ik zou die dichter kunnen zijn met overweldigende overgave zou ik haar dichterlijk toe vertrouwen alles wat er aan vreugde in mijn hart ligt O, zucht, stil makende in droevig geil gezonken zucht mijn natte snaak wimpelt zachtjes naar de grote vreugde van het lustvermaak haar goudblonde haren tot over haar smalle tedere schouders de welving van haar stevige wulpse borsten de glimlach rond haar volle vragende mond ik zou wel zeven levens moeten hebben om haar volledig te beminnen en dan nog zou het niet genoeg zijn alle liefde die zij als vrouw verdient zal ik haar altijd tegemoet komen haar zelfs tijdens het dromen strelen een nieuwe verklaring van liefde afleggen over dolle dwaze verheffende liefde voor de lichaamstaal van deze mooie vrouw.
En ik ga me helemaal verliezen in haar erotische bewegen,ik ben een hunkerend geil schip met uitgestreken tedere zeilenop een wilde onstuimige zee schokdempend met haar heupenpenseel ik honing naar haar lippen likt mijn innige tong van haar tepels naar beneden waar zij zuigend wacht met zinnenstrelend genot van aanhankelijke hartstocht glijd ik verder in mijn droom en sublimatie van intens genot samentrekkend is haar schede, mij verlangend nemend als haar deel kan mijn ziel nu niet meer ontvlammen blus ik de lust van haar warm hijgend lijf en ontlaad mijn zaad spuitend veelsmelten onze lichamen in een gezamenlijk orgasme, dromen wij een achtste leven, een achtste dag, een achterstevoren gedreven uur, voor de negende keer achter elkaar en dan is het nog niet genoeg. En tijdens dit lustig sappig samen zijn kijk ik vertwijfeld in haar mooie ogen en ik zie dat ze niet meer droevig kijken maar dat ze net als ik van deze vreugde geniet en we besluiten tot herhaling van datgene wat ons samen, zo mag bekoren de taal der liefde, de tedere tast van zinderend genot der lichaamsdelen duister voelend naar de liefde die in het verschiet ligt van ons vermaak samengeklonken in wellustige dromen bijna druipend van geluk en ontspanning met elkaar op zoek naar een nieuw hoogtepunt in de tijdspanning van ons tedere leven lente genietend en onder een stralende zon . En jij laat mij echt een man zijn tijdens dit zonnewind zomers verlangen laat ik jou gewoon een geile vrouw zijn zinnenspelend in mijn lente dromen en je hijgt, je kreunt, je slikt deunt mee met dit genieten alsof we samen een gedrocht zijn vol met liefde en met vreugde in elkaar geklonken als een droom ontworstel ik niet langer mijn ziel uit de oorsprong van jouw verlangen je spreidt opnieuw jouw benen laat me hijgen voor jouw toegangspoort en ik, een klein beetje aap een grote hoeveelheid mens verdwijn in dit dampende liefdesbed als een engel, uit de hemel gezonden voor het mooiste genot der liefde het spel van de eeuwige vrede de heerlijkheid van het verwennen ik kan er maar niet mee stoppen we beginnen opnieuw, zijn er nu echt voor elkaar.
© maart 2009, mobar
Haar stevig malse wulpse borsten lente gestreeld door verkwikkende zon een klein beetje zichtbaar, ontbloot net voldoende om te begrijpen hoe zij zich vrouw voelt en wijsheid straalt uit haar gewimperde ogen lebberend met haar lange tong aan een fruitijsje met vitamine C genietend van alles in haar leven met die vrolijk lachende blik haar jurk strak om haar welgevormde lijf ze is helemaal Violette Zandheuvel deze prachtige intelligente vrouw ze zou zo maar kunnen besluiten om een echte dichteres te worden met een dichter om haar te beminnen vol met verzen, rijk aan zinnelijk genot en ik zou die dichter kunnen zijn met overweldigende overgave zou ik haar dichterlijk toe vertrouwen alles wat er aan vreugde in mijn hart ligt O, zucht, stil makende in droevig geil gezonken zucht mijn natte snaak wimpelt zachtjes naar de grote vreugde van het lustvermaak haar goudblonde haren tot over haar smalle tedere schouders de welving van haar stevige wulpse borsten de glimlach rond haar volle vragende mond ik zou wel zeven levens moeten hebben om haar volledig te beminnen en dan nog zou het niet genoeg zijn alle liefde die zij als vrouw verdient zal ik haar altijd tegemoet komen haar zelfs tijdens het dromen strelen een nieuwe verklaring van liefde afleggen over dolle dwaze verheffende liefde voor de lichaamstaal van deze mooie vrouw.
En ik ga me helemaal verliezen in haar erotische bewegen,ik ben een hunkerend geil schip met uitgestreken tedere zeilenop een wilde onstuimige zee schokdempend met haar heupenpenseel ik honing naar haar lippen likt mijn innige tong van haar tepels naar beneden waar zij zuigend wacht met zinnenstrelend genot van aanhankelijke hartstocht glijd ik verder in mijn droom en sublimatie van intens genot samentrekkend is haar schede, mij verlangend nemend als haar deel kan mijn ziel nu niet meer ontvlammen blus ik de lust van haar warm hijgend lijf en ontlaad mijn zaad spuitend veelsmelten onze lichamen in een gezamenlijk orgasme, dromen wij een achtste leven, een achtste dag, een achterstevoren gedreven uur, voor de negende keer achter elkaar en dan is het nog niet genoeg. En tijdens dit lustig sappig samen zijn kijk ik vertwijfeld in haar mooie ogen en ik zie dat ze niet meer droevig kijken maar dat ze net als ik van deze vreugde geniet en we besluiten tot herhaling van datgene wat ons samen, zo mag bekoren de taal der liefde, de tedere tast van zinderend genot der lichaamsdelen duister voelend naar de liefde die in het verschiet ligt van ons vermaak samengeklonken in wellustige dromen bijna druipend van geluk en ontspanning met elkaar op zoek naar een nieuw hoogtepunt in de tijdspanning van ons tedere leven lente genietend en onder een stralende zon . En jij laat mij echt een man zijn tijdens dit zonnewind zomers verlangen laat ik jou gewoon een geile vrouw zijn zinnenspelend in mijn lente dromen en je hijgt, je kreunt, je slikt deunt mee met dit genieten alsof we samen een gedrocht zijn vol met liefde en met vreugde in elkaar geklonken als een droom ontworstel ik niet langer mijn ziel uit de oorsprong van jouw verlangen je spreidt opnieuw jouw benen laat me hijgen voor jouw toegangspoort en ik, een klein beetje aap een grote hoeveelheid mens verdwijn in dit dampende liefdesbed als een engel, uit de hemel gezonden voor het mooiste genot der liefde het spel van de eeuwige vrede de heerlijkheid van het verwennen ik kan er maar niet mee stoppen we beginnen opnieuw, zijn er nu echt voor elkaar.
© maart 2009, mobar
vrijdag 21 september 2012
11 Oktober 1999
11 Oktober 1999
dinsdag 25 oktober 2011
11 Oktober 1999
Den Haag, 11 oktober 1999
Sally Winterflow is een gelukkige vrouw, haar succes op de schrijversclub heeft haar geen windeieren gelegd. Ook is zij sinds kort de gelukkige eigenares van een kleine groentetuin aan de rand van Den Haag. Sally Winterflow is in de pen geklommen om een brief te schrijven recht vanuit haar hart naar de toekomst, en Florian van Driesteveld in het bijzonder. Ze heeft een gesprek gehad met Violette Zandheuvelde frivole flamboyante dichteres die in Alkmaar woont en toevallig in Den Haag was, voor een overleg met andere dichters over de toestand in de wereld en de omgang met taal. Nu is het tijd voor een brief aan Florian van Driesteveld.
Lieve Florian van Driesteveld,
onverklaarbare ziel der duisternis, provinciale tuinkabouter met een zaklantaarn, op zoek naar de waarheid en het opperwezen of de waarheid zonder het opperwezen. Dweepzuchtige liefdesvleermuis met het duistere geslacht in beide lenige handen, gewapend met een mes tussen de tanden. Ik moest een behoorlijk eind weg lachen om jouw verhaal over bijdehante jongetjes die knikkertje spelen op het schoolplein van een Katholieke lagere school in Amsterdam. Ik had het er met Violette Zandheuvel over en zij lag ook dubbel van het lachen.Ja, je leest het goed! Ze is hier op bezoek geweest en had een bos rode tulpen meegenomen.Ik moet je hartelijk van haar de groeten doen. De tulpen maken het inmiddels minder goed. Ik schrijf je later uitgebreider want ik ga ook nog een brief aan Hubert Stuipje schrijven.
Liefs, Sally Winterflow.
Den Haag, 11 oktober 1999.
Lieve Hubert Stuipje,
Zoals je weet heb ik zelf ook wel mijn ambivalente gevoelens over de diverse schrijversites en de reacties die je daar doorgaans krijgt, maar zoals je zelf al eens in een prachtige brief aan mij omschreef: Alles is een momentopname en iemand die de ene keer heel arrogant overkomt, kan de andere keer weer heel lief en gevat zijn, en je daardoor hevig ontroeren.Een klein lichtpuntje op de dag, laat je niet uit het veld slaan door negativisme.
Alles is tijdelijk. Dat weet je zelf ook, misschien voel je het soms wat pijnlijker door je psychiatrische aandoening, maar je weet gelukkig van jezelf ook, dat je soms ook wel eens heel bot kan zijn, terwijl dat niet de bedoeling mag zijn. Ook tegenover mij ben je best wel eens vervelend geweest op een manier dat ik dacht, waar heb ik dat nu allemaal aan te danken. Waarom doet hij zo stout? Zijn er geen andere mensen die Hubert Stuipje af kan zeiken.Dan zie je de dingen toch echt te zwart wit, waarschijnlijk door jouw borderline, maar het is altijd wel wonderbaarlijk hoe je dan toch weer zoekt naar een balansen op je knieën gaat en zegt dat het je spijtmet een betraand gezicht. Je moet toch zoeken naar een andere manier. Naar een manier om het allemaal niet meer zo zwart wit te zien. Zodat je door een beetje meer grijs toe te laten weer kleuren kunt zien.Dan kan je ook beter met je borderline omgaan denk ik.Laat het allemaal even bezinken.Ik sta altijd voor je open. En Florian bedoelt het ook allemaal niet zo verkeerd.
Liefs, Sally Winterflow.
© oktober 2009, mobar
Geplaatst door Mobar Vorstkasteel op 16:27 1 opmerking:
Mobar Vorstkasteel18 juni 2012 16:29
Mobar Vorstkasteel zei
MAC
19-10-2009
09:18 uur
Je hebt goede openingszinnen die je het verhaal intrekken.
Dan een intrigrerend vervolg. Die Sally Winterflow mag ik wel
30 oktober 2009 10:50
dinsdag 25 oktober 2011
11 Oktober 1999
Den Haag, 11 oktober 1999
Sally Winterflow is een gelukkige vrouw, haar succes op de schrijversclub heeft haar geen windeieren gelegd. Ook is zij sinds kort de gelukkige eigenares van een kleine groentetuin aan de rand van Den Haag. Sally Winterflow is in de pen geklommen om een brief te schrijven recht vanuit haar hart naar de toekomst, en Florian van Driesteveld in het bijzonder. Ze heeft een gesprek gehad met Violette Zandheuvelde frivole flamboyante dichteres die in Alkmaar woont en toevallig in Den Haag was, voor een overleg met andere dichters over de toestand in de wereld en de omgang met taal. Nu is het tijd voor een brief aan Florian van Driesteveld.
Lieve Florian van Driesteveld,
onverklaarbare ziel der duisternis, provinciale tuinkabouter met een zaklantaarn, op zoek naar de waarheid en het opperwezen of de waarheid zonder het opperwezen. Dweepzuchtige liefdesvleermuis met het duistere geslacht in beide lenige handen, gewapend met een mes tussen de tanden. Ik moest een behoorlijk eind weg lachen om jouw verhaal over bijdehante jongetjes die knikkertje spelen op het schoolplein van een Katholieke lagere school in Amsterdam. Ik had het er met Violette Zandheuvel over en zij lag ook dubbel van het lachen.Ja, je leest het goed! Ze is hier op bezoek geweest en had een bos rode tulpen meegenomen.Ik moet je hartelijk van haar de groeten doen. De tulpen maken het inmiddels minder goed. Ik schrijf je later uitgebreider want ik ga ook nog een brief aan Hubert Stuipje schrijven.
Liefs, Sally Winterflow.
Den Haag, 11 oktober 1999.
Lieve Hubert Stuipje,
Zoals je weet heb ik zelf ook wel mijn ambivalente gevoelens over de diverse schrijversites en de reacties die je daar doorgaans krijgt, maar zoals je zelf al eens in een prachtige brief aan mij omschreef: Alles is een momentopname en iemand die de ene keer heel arrogant overkomt, kan de andere keer weer heel lief en gevat zijn, en je daardoor hevig ontroeren.Een klein lichtpuntje op de dag, laat je niet uit het veld slaan door negativisme.
Alles is tijdelijk. Dat weet je zelf ook, misschien voel je het soms wat pijnlijker door je psychiatrische aandoening, maar je weet gelukkig van jezelf ook, dat je soms ook wel eens heel bot kan zijn, terwijl dat niet de bedoeling mag zijn. Ook tegenover mij ben je best wel eens vervelend geweest op een manier dat ik dacht, waar heb ik dat nu allemaal aan te danken. Waarom doet hij zo stout? Zijn er geen andere mensen die Hubert Stuipje af kan zeiken.Dan zie je de dingen toch echt te zwart wit, waarschijnlijk door jouw borderline, maar het is altijd wel wonderbaarlijk hoe je dan toch weer zoekt naar een balansen op je knieën gaat en zegt dat het je spijtmet een betraand gezicht. Je moet toch zoeken naar een andere manier. Naar een manier om het allemaal niet meer zo zwart wit te zien. Zodat je door een beetje meer grijs toe te laten weer kleuren kunt zien.Dan kan je ook beter met je borderline omgaan denk ik.Laat het allemaal even bezinken.Ik sta altijd voor je open. En Florian bedoelt het ook allemaal niet zo verkeerd.
Liefs, Sally Winterflow.
© oktober 2009, mobar
Geplaatst door Mobar Vorstkasteel op 16:27 1 opmerking:
Mobar Vorstkasteel18 juni 2012 16:29
Mobar Vorstkasteel zei
MAC
19-10-2009
09:18 uur
Je hebt goede openingszinnen die je het verhaal intrekken.
Dan een intrigrerend vervolg. Die Sally Winterflow mag ik wel
30 oktober 2009 10:50
Abonneren op:
Posts (Atom)