Speurtocht

donderdag 10 september 2009


Speurtocht

Ik weet niet of er iemand is die zich 1973 nog kan herinneren, en dan bedoel ik het najaar, die natte herfstdagen, toen de middelbare school weer was begonnen met herhalingen en cijfermatige verplichtingen in de saaie schoolbanken. Ik moet ook lang nadenken, dat geef ik toe, en ik geef niet graag iets toe, maar denken doe ik zeker wel, het is al lang geleden en de herinnering is nog steeds pijnlijk, voelbaar in mijn geweten, die zwarte dag uit mijn jeugd ben ik nooit vergeten.Het begin van de dag van een waarheid, toen alles mis ging wat er mis kon gaan,we ons op een gegeven moment zelfs afvroegen of we beter helemaal niet geboren waren. Ik bedoel: We hadden een afspraak om elkaar niet uit het oog te verliezen!.Arne, Richard, Jeroen, Jaap, Bertram, Coos, Donald, Ewald, Florian, Gebren, Thomas en ik, Hubert Stuipje, we waren met zijn twaalven, allemaal dertien, veertien of vijftien jaar oud, en al enkele jaren bevriend, doordat we telkens in dezelfde klas bij elkaar op school zaten.Die gedenkwaardige herfstdag was alles anders, we zaten niet samen in schoolbanken van de saaie klas, maar zwierven door het Amsterdamse bos, waar enkele van die bijzondere eikels van onderwijzers een speurtocht hadden uitgezet, voor ons, mazzelprikkies in de pubertijd. De buitenlucht deed ons zichtbaar goed, we waren kinderen uit de stad, en het idee van de schoolleiding was, middels een speurtocht meer bekendheid geven aan de natuur in het Amsterdamse bos. Omdat de gymles normaal gesproken ook op die dag was, begon de dag met een trimparcours, wat voor de meeste van ons nogal aan de softe kant was, omdat we in een behoorlijke conditie waren. Toen we goed en wel waren bijgekomen van de sportieve inspanningen, mochten we, na het eten van drie broodjes gedroogde worst, aan de speurtocht beginnen. De klas werd in groepjes van zes verdeeld. Ik, Hubert, kwam in het groepje met Florian, mijn allerbeste vriend, Jaap en Gebren, Thomas en Ewald. Vooral die laatste was van belang, omdat hij bekend stond als de slimste jongen van de klas.We hadden er zin in, en waren er vast van overtuigd dat ons groepje de speurtocht winnend af zou gaan sluiten. We lieten de eerste opdracht aan Ewald lezen, maar we zagen aan zijn gezicht dat het toch moeilijker was dan we hadden gedacht. De eerste opdracht van de speurtocht. Ewald begon hardop te lezen. " Zoek de oudste boom in het bos en loop van daaruit tweehonderd meter over het wandelpad naar het Oosten" Florian, Gebren, en ik, Hubert keken gespannen toe en luisterden aandachtig naar wat Ewald had te zeggen. We waren ongeduldig, wilden zo snel mogelijk de eerste punten halen, omdat we slecht tegen ons verlies konden. Ik liet door middel van mijn gezichtsuitdrukking aan Ewald weten dat hij best wel iets sneller kon lezen en dat deed hij."Ga van daaruit over het graspad richting moeras, maar blijf op het pad, het moeras kan gevaarlijk zijn". Gebren begon te grinniken toen de blonde Ewald dit zei. Hij was met zijn rode haar en sproeten de brutaalste van het stel, en had er schijnbaar lol in dat het moeras gevaarlijk kon zijn. Ik maakte mij een beetje bezorgd over dat hij geen kattenkwaad zou gaan uithalen. Ik zag dat de lange Florian ook een beetje bezorgd keek. "Laten we eerst die oude boom gaan zoeken" riep Gebren enthousiast. We lieten ons meeslepen in zijn enthousiasme, liepen naar de fietsen, en gingen met goede moed op weg. Overal stonden er bomen in het bos, dat was te verwachten, maar het meeste was jonge aanplant, misschien ten hoogste tien jaar oud. Voor de oudere bomen moesten we naar het oude bomenbos, een gedeelte van het bos wat meer naar het Oosten lag. Het was een prachtige najaarsdag, we zagen onderweg kraaien, kauwen, spreeuwen, merels, eksters, mussen, muizen, duiven, konijnen en af en toe een eekhoorn. We werden een beetje uitgelaten door het fietsen in de natuur. Omdat wij het eerste groepje waren mochten wij met opdracht één beginnen, terwijl het tweede groepje met opdracht twee moest beginnen en dan als laatste opdracht één moest doen. Het duurde minstens een kwartier voordat we een bordje zagen met daarop Oude bomenbos drie kilometer die richting, naar het Oosten. We sloegen het fietspad in waarnaar het bordje verwees. Omdat het landschap licht glooiend was ging het fietsen plotseling sneller omdat we aan een afdaling waren begonnen. Dit was natuurlijk onmiddellijk de aanleiding voor een echte wedstrijd, waarbij Florian in het voordeel was, omdat hij de beste fiets had, de enige met een fiets met versnellingen. Met een paar snelle handbewegingen schakelde hij bij en daar ging hij, met veel meer snelheid, nam hij afstand. Het lukte niemand meer hem fietsend in te halen en ondanks mijn eigen inspanningen en die van Gebren, Jaap, Thomas en Ewald verdween Florian langzaam uit zicht. We hadden afgesproken elkaar niet uit het oog te verliezen, we dachten dat Florian de weg wel zou vinden, en dat we hem later terug zouden zien. We waren er niet op voorbereid dat de dag een dramatische wending zou krijgen. We begonnen ook harder te fietsen, ondanks dat er een fikse tegenwind kwam opzetten. We wilden op onze gewone fietsen niet voor Florian onderdoen."Sneller" riep Gebren, "Sneller" riep Jaap, maar Florian leek al kilometers verder, en alles wat we deden om hem weer in zicht te krijgen was tevergeefs. Hij was verdwenen. Opgeslokt door de horizon.We zouden hem die dag niet meer terugzien. We zouden hem heel lang niet meer terug zien. We konden de opdracht onmogelijk voltooien als hij er niet was. De leraren werden gewaarschuwd, de speurtocht werd afgeblazen. De politie werd ingeschakeld.De speurtocht in het Amsterdamse bos werd een speurtocht naar Florian. Maar het lukte niemand om hem die dag en de dagen erna om hem te vinden.Pas jaren later kregen wij een bericht dat hij nog in leven was, en er voor gekozen had, de rest van zijn leven in België door te brengen.

*

© september 2009, mobar


Jan

10-09-2009

20:40 uur



Ik kan het me niet voor de geest halen, was nog maar 11 jaar, leuke speurtocht zou het moeten worden, dacht eigenlijk dat Florian het moeras was ingereden maar dat was dus niet zo...



Leuk verhaal Henk